Het is zondagmiddag, de zon breekt slechts af en toe door het grauwe wolkendek heen, het is niet warm maar ook niet fris - echt zo'n weertje dat uitnodigt tot extreme lamlendigheid. Gelukkig staan er in de Little Devil twee grindcore-acts die de poep uit je oren en de pap uit je benen weten te blazen. Bij aankomst blijkt echter slechts een handvol mensen op hetzelfde idee te zijn gekomen. Jammer voor de thuisblijvers, want die hebben twee prima concerten gemist...

THE AFTERNOON GENTLEMEN
Te beginnen met deze Engelse band. Denk je aan Engeland, dan denk je aan glooiende landschappen, keurige dames in bloemetjesjurken, aardbeien met slagroom, Wimbledon en niet te vergeten cricket. Nu wil het geval dat de band in een eerdere incarnatie deze typisch Engelse tijdpassering bezong, maar ondertussen is men ouder en wijzer geworden en richt men zich thematisch op aardsere zaken als drinken en zwerven ('afternoon gentleman' is een, wederom typisch Engels, eufemisme voor een dronkaard). Ook muzikaal bouwt men voort op de illustere vaderlandse geschiedenis, met name de grind van de grondleggers van het genre, Napalm Death, wat technischer uitgevoerd en gelardeerd met een flinke scheut doom - dit om het geheel afwisselend te houden. Een, de lezer begreep het al, typisch Engelse band dus, van een lelijkheid en ranzigheid die men hier op het continent slechts zelden tegenkomt. De performance was voldoende enthousiast en hoewel het optreden wat aan de korte kant was, maakten deze college-dropouts die het op een zuipen hebben gezet een hartverwarmend sympathieke indruk.
 
PSYCHO
Hetzelfde kan gezegd worden over het Amerikaanse 'Psycho', dat al sinds de eerste helft van de jaren tachtig actief is en zeker in haar beginjaren tot de extremere bands in het punkgenre zal hebben behoord. De muziek is meer rechttoe-rechtaan dan die van hun voorprogramma, maar dat heeft ook zo zijn voordelen - de ritmisch een stuk minder complexe nummers maken korte, hevige en rauwe gitaarsolo's mogelijk. Je merkt wel dat deze mannen al een stuk langer meedraaien en dat hun levensstijl hun niet in de koude kleren is gaan zitten - met name de frontman oogt behoorlijk verlopen en lijkt al snel op zijn tandvlees te lopen (wanneer hij de hoop uitspreekt dat er ergens een God is die ons hier op aarde ziet ploeteren, heb je het gevoel dat hij het meent). Dat geeft echter ook wel karakter aan dit concert, dat tekstueel voornamelijk handelt over penetratie van minder voor de hand liggende lichaamsdelen. Je openstellen voor  nieuwe en onverwachte ervaringen dus, dat is wat we volgens deze band moeten doen, en daar kan deze recensent alleen maar mee instemmen. Als nu meer mensen deze les ter harte zouden willen nemen, zouden deze eerlijke vuige punkers het publiek krijgen dat ze verdienen.