Voor de grootste namen van deze editie van Festival Mundial moet iedereen bij de World Stage op zondag zijn. De Jeugd Van Tegenwoordig, Moby, Fun Lovin' Criminals; ze zijn er allemaal. Check hier de recensies zodra de concerten zijn geweest.
Tako Lako
De zeskoppige, Deens-Servische balkanband Tako Lako mag een druilerige zondagmiddag openen op de World Stage. Dat gebeurt met een luide "Leeeeeediesj! End Djentulmèèèn!" uit de keel van zanger Nico Bel.. pardon, Ognjen Curcic. Die drie woorden worden letterlijk na ieder nummer geschreeuwd door de Meat Loaf-lookalike. De vergelijking houdt daar niet op.
Curcic houdt wel van theatraliteit en maniertjes; hij komt zelfs met een opera-achtig stuk op. De muziek is een hutspot van voornamelijk balkan met invloeden van surf, geen psychedelica zoals het boekje aankondigt.
De muzikanten zijn stuk voor stuk extreem vakkundig. Clarinettiste/saxofoniste Malene Braks pompt solo's uit haar blaasinstrumenten alsof ze alleen maar door een pvc-buis hoeft te blazen en ook violist Søren Stensby is meer dan begenadigd.
Het is dan niet verwonderijk dat de beste momenten de instrumentale zijn. Zonder de overdreven aanwezigheid van Curcic stralen de muzikanten stuk voor stuk. Het beste bewaart de band voor het laatst als de muziek meer richting de balkankant van Shantel neigt. "Disco time!", roept Curcic. Dat had het al vanaf moment één moment zijn. (BvD)
Los de Abajo
Geschift. Energiek. Beter kun je een optreden van Los de Abajo niet omschrijven. Dit twaalfkoppig stel gaat al bijna twintig jaar mee en weet nog steeds van wanten. In de loop der tijd is hun muziek een heuse metamorfose ondergaan in de positieve zin van het woord. Gaandeweg beseften ze dat ze zich niet wilden beperken tot het latin-ska geluid en dus voegden ze er ook Afro-Latin ritmes, een vleugje rock, reggae en salsa bij.
Die invloeden brengen de Mexicanen vanmiddag ten gehore op de World Stage. Aan enthousiasme geen gebrek. Hoewel het voortdurend hetzelfde klinkt en de afwisseling ver te zoeken is, gaat het massaal uitgerukte publiek compleet uit zijn dak. Ook op het podium is het een feest van jewelste. Zo voeren de bandleden danspasjes uit, dollen ze voortdurend met elkaar en lijken ze de tijd van hun leven te hebben. In het speciaal de trompettisten, die niet in een nieuwe videoclip van Phil Collins zouden misstaan.
Traditioneel werken de weergoden niet mee, maar met de energie en vrolijkheid van Los de Abajo is geen betere band denkbaar om dit te trotseren. Na drie kwartier springen kan het publiek modderig maar voldaan ademhalen. Arriba, arriba! (SQ)
Magic System
Vier synchroondansende zangers bijgestaan door vijf muzikanten, afkomstig uit Ivoorkust. Samen brengen zij zomerse Afrikaanse 'rap' in het Frans met een Carabisch sfeertje. In het programma omschreven als R 'n B en hiphop, maar niet zoals wij dat in onze Westerse muziekoren kennen. Het swingt als een malle en de zon maakt het publiek een dansende massa.
Het klinkt goed, maar het verschil tussen de nummers is nauwelijks te horen. Dit deert niet voor de sfeer, maar muzikaal kakt Magic System en beetje in. Maar dit mag de pret niet drukken, want Magic System is iets wat we niet elke dag horen. De Afrikaanse ritmiek kan je niet stil laten staan: meezingen en swingen dus. (LR)
Jeugd van Tegenwoordig
Aan deze Amsterdammers is natuurlijk niets mondiaals, of het moet zomerhit in wording ' Get Spanish' zijn. En met hun onzinteksten en (al dan niet opzettelijk) valse gezang lijken ze op het eerste gezicht een parodie op elke zichzelf respecterende hiphopgroep.
Maar de beats van Neger des Heils Bas Bron zitten oh zo goed in elkaar en zijn bovendien heerlijk dansbaar. En die vals gezongen refreintjes zijn vreselijk catchy. Tel daar een gezonde dosis eigendunk en een scala aan meezingbare hits bij op en je hebt een waar feest voor het World Stage. Hier en daar wordt gecrowdsurfd en zelfs gemosht.
Faberyayo, Willie Wartaal en Vjeze Fur krijgen met hun clowneske charisma iedereen aan het dansen, goedschiks of kwaadschiks. Nou ja, op hier en daar een fronsende veertiger na, dan. Muzikanten? Mwah. Artiesten? Volmondig ja. Wereldartiesten. Waar was dat feestje? Hier was dat feestje! (FV)
Moby
Deze multi-instrumentalist behoeft weinig introductie. In Nederland bekend geworden met techno-klassieker ‘Go’, definitief doorgebroken met het album ‘Play’ waarop een aantal grote hits stonden als ‘Natural Blues’ en ‘Porcelain’. Zijn meest recente album ‘Destroyed’ kwam onlangs uit en is een relatief rustig en donkere plaat geworden.
Op Mundial tapt Moby echter uit een heel ander vaatje. Vanaf de start is het dansen geblazen. Waar Shantel het eerder op de dag in de Fontys tent deed, doet Moby het nu, samen met zijn bijna volledig vrouwelijke band (wat een zangeres!), in de overtreffende trap op het World Stage en een veld met 30.000 man doet met hem mee. Het accent ligt vooral op klassiekers van zijn albums ‘Play’ en ‘18’, die voor de verandering in een discojasje zijn gestopt. Tussendoor heeft Moby zelfs even tijd voor ‘Ring of Fire’ van Johnny Cash, waarbij het publiek de trompetsolo voor haar rekening mag nemen.
Zelfs het weer klaart ervan op, waardoor het een magische avond wordt. Hits al ‘Why Does My Heart Feels So Bad’, ‘Bodyrock’, ‘Honey’ en eerder genoemde nummers komen voorbij en hiermee sluit Moby zeer succesvol een geslaagd Festival Mundial af. (AdV)