De Fontys Stage is vandaag het podium voor diverse acts zoals de dubsteppende hiphoppers van local heroes Boef en de Gelogeerde Aap, desert blues van Bombino en swing-house van Goldfish. Gedurende de dag updaten we dit artikel met concerten die net zijn geweest.
Boef en de Gelogeerde Aap
Deze twee echte Tilburgers beleefden dit jaar hun nationale doorbraak met hun tweede album 'Wij Zijn' en optredens op bevrijdingsfestivals van Groningen en Nijmegen. Het mag dus geen verrassing zijn dat de hiphoppers, die zo trots op hun afkomst zijn, Mundial vandaag mogen aftrappen.
Het publiek op de eerste rij bestaat voornamelijk uit universiteits- en hogeschoolmeisjes met wollen shawls en basisschoolkinderen met capuchonnetjes en petjes, onder toezicht van hun ouders. Niet het publiek waar Boef en de Aap het van moeten hebben, en dat is aanvankelijk te merken.
Maar de kneiterharde dubstepbeats van Boef en de razendsnelle flows van Aap (gastrapper Oowtje voegt slechts symmetrie op het podium toe) krijgen uiteindelijk iedereen aan het springen en bij toegift 'Neem die Honden Mee' zingen zelfs de capuchonkindouders mee. "Ik laat je proeven hoe 'Tillie' smaakt, je ontkomt er niet aan," schreeuwt Aap in 'Echte Helden'. En zo is het maar net. (FV)
Mama's Gun
Ze zagen pas drie jaar geleden het levenslicht en riepen afgelopen week nog een tweede album tot leven. De vijfkoppige Britse soul- en funkgroep Mama’s Gun staat nog in de kinderschoenen, maar bewijst nu al met de ervaren jongens mee te kunnen, zo blijkt uit het energieke en funky optreden van vanmiddag.
En dat is enigszins opmerkelijk, want de band laat aanvankelijk weten een ingekorte (en daardoor exclusieve) setlist te spelen. Voorman Andy Platts zit namelijk tijdelijk zonder stem en heeft zelfs moeite het grotendeels schuilende publiek toe te spreken. Zijn stembanden laten enkel Barry White-achtige geluiden toe, waar de aanwezigen om kunnen lachen en zelfs van kunnen genieten.
Met name de stelletjes blijken op steenworpafstand bij Mama’s Gun aan het goede adres te zijn. Mede dankzij de sexy bastonen van de showstelende bassist kunnen William en Kate moeilijk van elkaar afblijven. Een betere schuilplaats voor de regen is daarom niet te wensen, al duurt het met slechts een half uur speeltijd wel erg kort. (SQ)
Bombino
Het is wel koud hier in Nederland op dit moment, dus onze desertblues-vrienden uit Niger hebben allemaal een sjaal omgeslagen, maar hun muziek weet het publiek moeiteloos op te warmen.
Wat wil je ook, als je hebt gespeeld met Keith Richards - dan weet je de blues wel te brengen, ook aan een Westers publiek. De bezetting is echter wel wat ongebruikelijk bij dit viertal - de bas is opvallend afwezig, men houdt het op twee gitaristen en twee percussionisten. Eén daarvan zit een groot deel van de set in zijn handen te klappen en neemt slechts af en toe een stok ter hand om op een of ander rond object in een soort van groot uitgevallen afwaskom te meppen.Apart, maar ondanks het ongebruikelijke instrumentarium is de muziek makkelijk toegankelijke, hoewel op hoog niveau uitgevoerde blues.
Het massaal toegestroomde publiek (jawel, het regent weer) waagt dan ook hier en daar een dansje. De podiumpresentatie is nogal ingetogen, maar aan het einde van het optreden verzekert de eerdergenoemde stokdrager dat ze het erg naar hun zin hebben gehad, dus dat nemen we meteen van hem aan. Geen zeer verrassend, maar wel een heel degelijk, muzikaal goed doortimmerd optreden. (MdW)
Goldfish
Acid jazz. Zo, het woord is eruit. Brand New Heavies, Soulvation, ja zelfs Superman Lovers met Starlight; kortweg (en botweg) de bands waar het Zuid-Afrikaanse Goldfish aan doet denken. De funky house van twee mannen en een rapper/zanger zorgde twee maanden geleden ervoor dat de Gashouder in Amsterdam explodeerde.
In een volle Fontys Stage (de regen kleddert ook hier buiten de tent vrolijk door) voelt Goldfish zich als een vis in het water en blijkt de succesformule van een pompende vierkwartsmaat met jazzy solo's van de dwarsfluit, saxofoon en zelfs elektrische contrabas uitstekend te werken. Maar is het goed?
Nee, nee en nogmaals nee.
Het trio weet een nieuwe dimensie te geven aan de term 'repetitief'; de beats worden ronduit vervelend, om nog maar te zwijgen over hoe vaak de rapper het publiek vraagt om de handen in de lucht te steken. Het geluid komt te dof uit de speakers om de hele tent in vervoering te kunnen brengen.
Gefeest wordt er absoluut, maar bij Goldfish lijkt het publiek zélf het feest te maken. En zet dit in godsnaam de volgende keer in de avonduren, want half zes is geen tijd voor een act als deze. (BvD)
Mexican Institute of Sound
"Let’s. Get. Ready. To Ruuuumble!" De eerste strijdkreet die aan het begin van de avond door de Fontys Stage galmt. De dader? Camilio Lara, een zwaarlijvige Mexicaan die schuilt onder de artiestennaam Mexican Institute of Sound (M.I.S.). De intentie was er nooit om een muziekcarrière te beginnen, maar dankzij zijn vrienden is hij nu een grote dj-ster in zijn vaderland.
Daarom is het des te vreemd dat slechts dertig festivalgangers op de dj aan het wachten zijn, zij het slapend op de aanwezige fatboys. Tezamen met een gitarist en een drummer – deden deze voor spek en bonen mee? - verschijnt hij een kwartier te laat op het podium. Het trio belooft desondanks de schaars aanwezigen op hun wenken te bedienen. Dit wordt bij het eerste nummer al gauw duidelijk. De remixes komen strak en origineel uit de speakers en brengen de hele tent (hoewel hele) in vervoering. Vooral de speciale Macarena-versie lijkt in goede aarde te vallen.
Naarmate het optreden vordert bewijst M.I.S. meer en meer dat het een grotere opkomst verdient. Puntje van kritiek is wel dat Camilio Lara niet de schoonheidsprijs verdient. Onoriginele kreten passeren continu de revue, om nog maar te zwijgen over hoe vaak hij aan het publiek vraagt of ze bij het volgende nummer willen dansen. Ook valt de lichtshow enigszins in het niets bij andere acts op Mundial, terwijl je van deze Mexicaan toch wel anders mag verwachten. (SQ)
Bert on Beats
Bij Bert on Beats denkt ondergetekende aan een soortgelijke artiest als DJ Ötzi. Maar in plaats van Anton Aus Tirol-taferelen krijgt de Mundial-ganger van deze Estlandse dj juist vette electro en dubstep voorgeschoteld. Werelds is het niet, maar dat maakt deze tropische dj uit Talinn weinig uit.
Het publiek op Mundial denkt daar klaarblijkelijk anders over. Net als bij het optreden van M.I.S. is ook hier de Fontys Stage ‘rijkelijk’ gevuld met slechts veertig mensen. Het energievretende optreden van Triggerfinger kan een verklaring zijn van deze dramatische opkomst. Wijzelf denken eerder aan Paolo Nutini, de grote trekpleister die tegelijkertijd op het festival te bewonderen is.
Hoe je het ook wendt of keert, Bert verdient beter. Er wordt fanatiek gedanst en de hit ‘Suomo’ is duidelijk het hoogtepunt van de show. De lekkere tekst – gezongen door een uiterst aantrekkelijke vrouw – is de kracht van het nummer en maakt van de Fontys Stage een springende massa. Al is dat met een mannetje of veertig natuurlijk niet al te moeilijk. (SQ)
Slachthofbronx
Voor het ware Mundial-afsluit-gevoel heeft de organisatie er verstandig aan gedaan om het Duitse Slachtofbronx te laten afsluiten in de Fontys Stage. Twee dj's en een vrouwelijke mc zorgen met z'n drietjes voor een kaleidoscopische ervaring. Om de haverklap wordt gewisseld tussen dubstep, kudoro, ghetto tek en een zwik andere dance-stijlen waarbij wereldmuziekinvloeden van belang zijn.
Het optreden wordt geplaagd door twee hoofdzaken: Ten eerste het geluid dat veel te zacht staat. Als het halverwege de tent mogelijk is om op een normaal volume te converseren, dan gaat dat ook gebeuren en ben je een potentieel publiek kwijt. Daarnaast trappen de Duitsers vaak vol op de rem om even te vragen wat je van hun stuurkunsten vindt en waarschuwen ze even alvast hoe ze de volgende bocht gaan nemen.
'We're gonna start off a little slow, but we're going to end it all freaky'. Een goede omschrijving van de set, want ongeacht de opbrekingen is ieder nummer van Slachthofbronx een hit. De oproep om je T-shirt uit te trekken voor het laatste nummer, krijgt gehoor en het feest is compleet. Das war ganz geil. (BvD)