Na een afwezigheid van drie jaar kon het centrum van Hilvarenbeek zich weer klaarmaken voor een nieuw Elastiek Festival. Het Vrijthof moest het doen met één podium en ook de andere podia in het dorp waren kleiner van formaat. Een uitgekleede versie met minder bekende namen dan voorheen.

Hotel bestaat uit muzikanten uit maar liefst acht verschillende landen. Het is dan ook logisch dat dit terug te horen is in hun muziek. Veel verschillende instrumenten en een mix van verschillende stijlen (denk aan salsa, ska, pop, mariachi en Americana) vormen een feestelijk geheel. Wie de band vorige week op Mundial gezien heeft, weet dat zij garant staan voor een feestje. De band gaat er vol voor, maar vandaag blijkt het lastig om het publiek te pakken. Door problemen op het podium begon de band bijna drie kwartier later aan hun set. In het begin had de band net zo goed in Tilburg kunnen staan en het publiek in Goirle, het was net zo gezellig geweest.

Het is ook niet vreemd. Een groot deel van de bezoekers ziet elkaar weer na lange tijd en praat bij onder het genot van een drankje. Hotel vormt daarbij de achtergrondmuziek. Het zorgt nog steeds voor een fijne sfeer, maar hoe dansbaar de muziek eigenlijk is, laat het publiek pas zien bij de laatste nummers. Tijdens de toegift krijgt de band de aandacht die ze verdienen vanavond en wordt er gedanst door het publiek. Tijdens het nummer Maffia zorgt zanger Arjan Amin (in strakblauw pak) als veilingmeester voor wat meer enthousiasme bij het publiek. Al met al een geslaagd optreden van een goede festivalband.

De tweede dag van het festival is zonnig en Kasha Nasha past hier goed bij. De band speelt een set waarbij de nummers uit verschillende landen elkaar opvolgen. Macedonië, Roemenië en vervolgens door naar Rusland en Cuba. Elk nummer vertelt een verhaal. Ondanks dat sommige van die verhalen droevig zijn, klinkt er altijd iets vrolijks door in deze muziek.

De band brengt naast traditionals ook eigen nummers. Op slechts een paar nummers doet een zangeres mee. En dat is jammer, want naast het feit dat ze een erg mooie vrouw is, heeft ze ook een erg mooie stem die we dus helaas te weinig te horen krijgen.
De band laat zien dat ze de mensen in beweging kunnen krijgen. En altijd graag willen weten wat een worstkaas-scenario inhoudt volgens Kasha Nasha? Je kunt de band nog op een groot aantal festivals gaan zien de komende maanden.

Belofte Stefan Schill tourde al door Europa, bracht zijn eerste album uit en deed het voorprogramma van Beth Hart. Het begint wat lastig. Allereerst loopt de voorgaande set een half uur uit. Dit begon al bij de eerste act van de dag en daardoor schuift de gehele programmering een half uur op. Schill begint wat kalm en even lijkt het optreden te gaan verzanden in achtergrondmuziek.

Waardoor dit verandert is niet helemaal duidelijk, maar opeens is het gevoel er wel. Schill is jong, maar zingt met de flair van een ervaren artiest. Daarnaast is hij sterk op gitaar. De nummers zijn niet allemaal even briljant, maar ook dat mag je misschien nog niet verwachten.

In de set waagt Stefan zich aan Walking On The Moon van The Police. Hij maakt er zijn eigen versie van en doet dat niet onverdienstelijk. Dit jaar moeten de opnames van zijn nieuwe album gaan beginnen en het optreden van vandaag maakt de mensen in Hilvarenbeek in elk geval nieuwsgierig.

‘Een dodelijke combinatie van de explosieve uptempo ska van the Palookas en Bazz VanKatoen als vlammende frontman.’ Zo wordt de band omschreven in de aankondiging. Er is geen woord verkeerd aan. Ska-band The Palookas die met name nummers van VanKatoen spelen, gezongen door zanger Bazz. Er zijn leuke festivalacts, maar deze band staat erg hoog in de lijst. Naast het feit dat de nummers aanstekelijk werken, is het vooral Bazz die in samenwerking met de band de middag tot een succes maakt.

Tijdens Snap Het Dan wordt de fotograaf gevraagd het podium op te komen om vervolgens vanaf het drumstel een foto te maken van de band, met op de achtergrond de juichende festivalbezoekers. Wie nog niet om was, is het nu. In het vervolg van het concert verdwijnt de zanger nog meerdere malen in het publiek, kun je het live uitmaken met je vriend of vrienden en volgt er een wedstrijd ‘hakken’ met de saxofonist. Heel Hilvarenbeek heeft het naar zijn zin. Het mooiste is (en dat zie je tegenwoordig te weinig) dat de band het zo mogelijk nog leuker vindt dan de bezoekers. Hulde.

De invloeden van Flogging Molly en The Pogues zijn duidelijk zichtbaar bij LQR. In Hilvarenbeek mogen ze het tweede podium afsluiten en de band doet dat met verve.Een folkrockband verzandt al snel in covers. Flogging Molly, The Pogues, Dropkick Murphy’s. Het komt allemaal voorbij. LQR heeft voornamelijk eigen nummers. Natuurlijk, een klassieker als Drunken Lullabies wordt gespeeld, maar dat mag vandaag.

Het was geen gemakkelijk opgave om direct na de Bazzookas te moeten spelen. De festivalweide stuiterde nog wat na en opeens was daar al een nieuw bandje op het kleinere podium. LQR doet het echter prima en krijgt de mensen opnieuw in beweging. De mooiste nummers zijn die, waarbij gitarist Tim Maas zijn mandoline pakt en de band er vol tegenaan gaat. Zanger Mark Kremers laat je al verlangen naar de zomer. Festivalweides, Flogging Molly, consumptiebonnen die alweer op zijn en een hoop gezelligheid.