Boris en Russian Circles doen Roadburngevoel herleven

Warm bad voor liefhebbers experimentele rock

Ferdinand Vleugel ,

Superieure postrock van Russian Circles en een verrassend eclectisch optreden van de Japanse rockers van Boris wakkerden vrijdagavond in de Kleine Zaal van 013 de Roadburnvlam weer even aan. Twee bands van statuur maakten hun naam ruimschoots waar, verdienstelijk opgewarmd door het Tsjechische SAADE.

Warm bad voor liefhebbers experimentele rock

Superieure postrock van Russian Circles en een verrassend eclectisch optreden van de Japanse rockers van Boris wakkerden vrijdagavond in de Kleine Zaal van 013 de Roadburnvlam weer even aan. Twee bands van statuur maakten hun naam ruimschoots waar, verdienstelijk opgewarmd door het Tsjechische SAADE.   


Wat het stonerrockduo SAADE dat de zaal mag opwarmen mist aan mankracht, weet het aardig goed te maken met woeste drums, galmende gitaareffecten en een hoog volume. Voor een halflege/halfvolle zaal brengen de Tsjechen hun gruizige, wat voorspelbare, maar daarom niet minder aangename gebeuk ten gehore. De zanger/ gitarist toont aan dat je met een beetje veerkracht best zonder bassist kunt: ieder riff bestaat uit een brommende, lage grondtoon, waar hij de melodie ook nog overheen weet te spelen. Met zijn ongepolijste felheid is het een band die het best tot zijn recht zou komen in een donkere kroeg. Misschien heeft Little Devil nog ruimte over in de programmering?

Wat Russian Circles onderscheidt van veel andere bands in het postrockgenre, is dat de Amerikanen de cliché’s op verrassende wijze benaderen. Vooral de drummer, die naar het zich laat aanzien door ADHD is gezegend, zorgt voortdurend voor onverwachte wendingen in het conceptuele optreden dat het drietal uit Chicago neerzet. Hij is niet voor niets pontificaal aan de voorkant van het podium neergezet. Een show van Russian Circles is als een lange nacht vol angstdromen, ingehouden agressie en lucide momenten, waarin de opgebouwde  spanning ineens samenvloeit tot een bevrijdende, golvende geluidsmassa. Door de gitaarintro’s te samplen creëert de band een extra laag in de muziek. Misschien een idee voor openers SAADE…

Hoewel het geheel vooral melodieus is, herbergt de muziek van Russian Circles een verholen agressie in zich die juist wanneer je het niet verwacht tot uitbarsting komt. In blikkerige basklanken en felle breaks komt de hardcore inborst van de band naar voren. Om het optreden tot een geheel samen te smeden, nemen de Amerikanen tussen de nummers door de tijd. Resonerende geluiden moeten kennelijk een soort meditatieve staat bewerkstelligen, maar het publiek lijkt op die momenten meer geïnteresseerd in twee andere belangrijke zaken van het leven: bier en conversatie. Niettemin is Russian Circles niets minder dan een warm bad voor iedere liefhebber van experimentele, instrumentale rock.  

Een optreden van het Japanse Boris is voor de gemiddelde Nederlandse toeschouwer vergelijkbaar met de ervaringen van de hoofdpersoon in Sofia Coppola’s Lost in Translation. De sound van de drie heren en dame komt in zekere zin maar al te vertrouwd over voor wie enigszins thuis is in de wereld die zich inmiddels laat samenvatten tot ‘Roadburnmuziek’: zware gitaarpartijen, veel aandacht voor opbouw en gewelddadige uitbarstingen maken duidelijk tot welke muzikale bloedgroep Boris behoort. Wat de band onderscheidt van hun veelal Amerikaanse voorvaderen, zoals The Melvins aan wie Boris zijn naam en zeker ook een deel van zijn stijl heeft ontleend, is een even gedurfde  als bevreemdende diversiteit aan stijlen. Het gaat van hardcore tot new wave; de muzikale blender die Boris heet vermaalt het allemaal tot een geheel eigen melange. Het sterkste punt van de Japanners zijn de lichtere, psychedelische nummers, waarin de gitariste met een zachte, breekbare stem een eigen richting kiest, die vaak scherp contrasteert met de muziek.

Juist dat eigenzinnige geluid bracht filmmaker Jim Jarmusch ertoe een nummer van Boris op te nemen in zijn film The Limits of Control. Wanneer Boris in overdrive gaat, is het vooral de drummer – de showman van het stel – die zichtbaar geniet. Met zijn drumstok in de lucht spoort hij het publiek aan, met als voornaamste effect een zaal vol op en neer deinende hoofden. Het is alsof het Roadburnfestival even herleeft. Wie er vanavond niet bij was, kan altijd nog een onderbroek met opdruk van de meest recente van de zeventien albums van de excentrieke Japanners kopen op hun website. Of naar het Belgische Dour Festival gaan, waar zowel Boris als Russian Circles volgende maand te bewonderen zijn.