“Dit is misschien wel het meest geschikte optreden voor bij de opkomende zon.” Zo werd The National aangekondigd op Rock Werchter twee weken geleden. Toen bleef het helaas licht. Een domper voor de sfeer op het Vlaamse festival. In een vol 013 hoeft the National niet te wachten op het ondergaan van de zon. Met hoge verwachtingen en een warm onthaal betreden de Amerikanen het podium, maar of aan de hoge verwachtingen kan worden voldaan..

Voor aanvang van het optreden besloot ik een andere invalshoek te kiezen voor het stuk over the National en plaatste een bericht op twitter: “Recensie the National van morgen wordt geen gewone, maar een @RockWerchter vs @013_popcentre The National: zaal of festival?” Om deze vraag te beantwoorden bleek mijn eigen interpretatie al snel overbodig. De band voorzag mij volledig in mijn behoefte. “This summer we did some outdoor shows. They are really awkward sometimes. It’s nice to be back inside.” Zo verkondigde zanger Matt Berninger al na het eerste nummer.

Het grootste voordeel van het spelen in een zaal als 013 is het compacte, het contact, het gebrek aan licht. Het was er zelfs zo donker dat ik mijn papierwerk op kon bergen en mijn telefoon moest dienen als aantekeningenboekje. Af en toe werden de schijnwerpers gericht op het publiek, maar naarmate het optreden vorderde, nam de duisternis het over. Geen schijnwerpers, weinig licht. Er zijn hooguit een of twee kleuren op het podium gericht. De formule werkt, zowel voor het publiek als voor de band. “It’s really nice to play in this complete darkness and it’s also nice Beyoncé isn’t playing here the same day”, grappen gitaristen en tweelingbroers Aaron en Bryce Dessner.

Mijn grootste teleurstelling na Rock Werchter was het gebrek aan contact. Door het felle licht en de hoge temperaturen was het moeilijk om echt op te gaan in de pop-noire van the National. Na het eerste nummer is dit verschil met 013 al merkbaar. Er valt een doodse stilte, die wordt onderbroken door een subtiel ‘I love you’ vanuit het publiek. De band antwoord met een knipoog: “Please don’t talk during these awkward silences.” Een glimlach volgt en het eerste contact is gemaakt.

De rest van het optreden lijkt de zanger in een roes te verkeren, wellicht heeft dit te maken met de alcoholische consumpties die voor het optreden zijn genuttigd. Gedurende het optreden wordt deze roes, misschien mede door het aanhoudende drinken,  nog verder aangewakkerd. De ogen zijn steeds frequenter gesloten. Dit lijkt een op een gepaard met betere focus en the National gaat met het nummer ook beter spelen. Het publiek smult ervan en gaat volledig mee in deze roes.

Vraag die blijft, is of de roes na het optreden nog even voort zal duren. Waarschijnlijk niet. Het publiek had hoge verwachtingen en stond ook wel open voor de band, maar het laatste stukje overtuigingskracht ontbreekt. Het heimelijke gevoel wordt wel nog even aangewakkerd door een prachtig slot. Alle stekkers worden uit het stopcontact getrokken en volledig onversterkt wordt het nummer ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’ ten gehore gebracht. Een paar acoustische gitaren, een tamboerijn en een schreeuwende zanger brengen een volle zaal in extase. Het publiek zingt zachtjes mee, overstemd door het herkenbare stemgeluid van Berninger. Een kippenvelmoment, dat voor velen nog lang aan zal houden.