Drie uur lang, opgedeeld in twee even lange sets. En als je geluk hebt, nog een aftershow door en met de heren van Kyuss. Waaraan het Nederlandse publiek dat te danken heeft, blijft een raadsel. Echter zouden muziekliefhebbers, muziekliefhebbers niet zijn mochten ze dit niet met dank aanvaarden. Het gevolg? Een authentiek concert in 013, met wederzijds respect.

Duizenden. Tienduizenden. Honderdduizenden. Het tellen van het aantal liefhebbers van het Amerikaanse Kyuss is onbegonnen werk. De vier heren, die in 1989 tussen de cactussen in de Palm Desert woestijn te Californië begonnen, weten waar ze de mosterd vandaan moeten halen. Met een door hen ontwikkeld genre - met name: desert rock - bewijzen ze  hoe hun muziek pionierswerk is. Een geluid dat voor de muziek evenveel betekent dan wat Quentin Tarantino verwezenlijkt in de filmindustrie.

Al moeten er wel enkele kanttekeningen maken.

Zo heeft de band nog geen enkel commercieel succes gehad, ook al wist het altijd zijn eigen(zinnige) weg te slaan. Verder dateert hun laatste worp al van 1997 en verliet Josh Homme de band voor Queens of the Stone Age. Iets wat door velen denigrerend ontvangen wordt. Zijn vervanger? De Belgische gitaargod Bruno Fevery, die eerder al floreerde in het kielzog van John Garcia tijdens diens tour solotour.

Veertien jaar ging er over de langspeler ‘Kyuss / Queens of the Stone Age’ en het moment dat ze het verleden laten voor wat het is en hun bronnen hergroeperen. Ook al komen ze vooral hun reünie vieren, toch sijpelt er hier en daar nieuw materiaal door. En dat de heren hun plannen voor een nieuw album concretiseren, bevestigt alleen maar de vastberadenheid van het geheel. Ook de manier waarop ze hun nummers brengen, met name: identiek hetzelfde als voorheen, bevestigt het.

Wat Kyuss brengt, is een woest en loeihard geluid. Zo hard dat je zelfs de gitaarstack perfect hoort tot in de nok van het afgeladen 013. Iets waar de haren van artsen overeind van gaan staan en vrijwilligers oordoppen van moeten uitdelen. Dat ze in de bombastische dreunen ook nog melodieuze liederen kunnen steken, blijft een mirakel op zich. Kyuss  Lives zet een tot in de puntjes spitant optreden neer. En waar ze in de eerste set nog ruimte maken voor afgelikte nummers, blijft alles iets meer slepen in het tweede luik van het optreden. Ook al blijft afgelikt voor Kuyss een relatief begrip.

Het optreden dat Kyuss ten gehore brengt, is iets waar iedere toeschouwer trots op mag zijn. Ten eerste omdat het Kyuss is, ten tweede omdat de show authentiek is en ten derde: wat ze doen, klinkt beter dan ooit tevoren. Met een show waar zowel ‘Thumb’ als ‘Supa Scoopa and Mighty Scoop’ en eender welke ander bekend nummer van de Amerikanen naar voor komt, is dat niet meer dan logisch. En dan ze mogen onnodig te veel decibels produceren en er bijstaan als vier aan de grond genagelde zoutzakken. Het enig wat telt is het resultaat. En dat resultaat zal binnen enkele jaren nog steeds na te lezen zijn in de geschiedenisboeken van menig muziekliefhebber.

Sommigen vinden Quentin Tarantino’s films overroepen. Anderen vinden het vooruitstrevend. Een fenomeen waar ook iedere artiest tegenaanstoot, en misschien vooral Kyuss. Al weet iedereen dat kwaliteit en subjectiviteit losstaat van de passie voor het werk. Ook Josh Homme, die deze avond net over de landgrenzen het hoofdpodium van Rock Werchter probeert te bedwingen.

Foto's volgen later.