Hoewel de groep gedurende het eerste deel van haar optreden te kampen had met wat technische problemen, wist het Britse Codes In The Clouds een goedgevulde Stage One afgelopen vrijdag uiteindelijk toch te geven wat het wilde: een oerdegelijke portie postrock, niet meer, niet minder.

De avond wordt echter ingeleid door Le Dimanche, een band rond zangeres/gitariste Marjolein Kooijman (die ook bast bij The Gathering). Strikt genomen staat het vijftal hier natuurlijk twee dagen te vroeg, maar met een beetje fantasie kan elke dag een zondag zijn. Bovendien trekt het geluid van Le Dimanche weliswaar behoorlijk op ingetogen sfeermuziek en triphop (er komt zelfs een Massive Attack cover voorbij), maar kent het ook genoeg stevige uitbarstingen om op een vrijdagavond tot zijn recht te komen. Helaas zijn de stemmingsbevorderende videobeelden die de groep normaal bij haar performances gebruikt vandaag afwezig, maar door zijn bijzondere samenstelling (inclusief altsaxofoniste) en sterke composities weet dit ensemble desondanks gemakkelijk te boeien. Een aangenaam duister begin van deze bijeenkomst.

De jongens van Codes In The Clouds schieten vervolgens wat aarzelend uit de startblokken door miscommunicatie tussen band en geluidsman (wellicht gecombineerd met slecht functionerend materiaal), een euvel dat de groep daarna nog een behoorlijke tijd parten blijft spelen. Het zorgt voor wat dode momenten in de set, maar heeft over het geheel genomen geen al te groot effect op de concertervaring, ook al omdat de publieksreceptie erg goed is. De bassist spreekt trouwens meerdere malen zijn verbazing uit over het feit dat er zoveel mensen zijn komen opdagen, aangezien de groep het vorig jaar naar eigen zeggen vaak slechts met een handvol toeschouwers moest doen. Die positieve factoren wegen vandaag duidelijk op tegen de negatieve, ook al is er dan welbeschouwd niets nieuws onder de instrumentale postrock zon: de sfeervolle harmonieën en verpletterende crescendo’s zijn iedereen onderhand welbekend. Zo de groep zich onderscheidt van de grote horde, ligt dat vooral in de kwaliteit en veelal relatief korte duur van de stukken. Met drie gitaristen heeft de band daarenboven meer dan genoeg snaren in huis om de muzikale uitbarstingen nog meeslepender dan gebruikelijk te laten klinken. Het resulteert in een zeer gedegen concert, dat de meeste aanwezigen duidelijk weet te enthousiasmeren en band en publiek met een goed gevoel achterlaat, technische sores of niet. Operatie Postrock geslaagd.