Het is gebruikelijk dat een concert in de Devil wat later dan de vermelde aanvangstijd begint, maar wanneer ik bij mijn al wat late binnenkomst verneem dat men bepaald niet op het punt staat te beginnen, en mij in de rookruimte verteld wordt dat de Italianen pas in de avond kwamen aanzeilen met vragen als “waar is hier ergens het hotel?” en “waar kunnen we wiet halen” (je bent toch in Nederland), word wel duidelijk dat het een lange avond gaat worden (wat zijn ze toch vaak ongeorganiseerd, die zuiderlingen). Niet erg, want de Kleine Duivel is een gezellige tent. Zo rond half elf besluiten de Italianen dat ze ondertussen wel eens kunnen gaan spelen, en zet het trio vrij rustig in.

De sympathieke drummer is na het optreden niet te beroerd om in wat moeizaam Engels uit te leggen waar de bandnaam aan ontleend is: Die Nembrot (of Nimrod) schijnt de heerser van Babel te zijn geweest en van hem was het lumineuze idee om maar eens een fijne hoge toren te gaan bouwen, helemaal tot in de hemel. De immer kleinzielige en jaloerse Jahweh vond dit echter geen goed plan (hij was blijkbaar gesteld op zijn eenzaamheid, of vond zo’n enorm fallussymbool een bedreiging voor zijn eigen omnipotentie) en stak er dus een stokje voor, door de welbekende Babylonische spraakverwarring te stichten. Waar die Pater dan precies voor staat (vader, zover komen we dan wel) werd door precies deze spraakverwarring niet helemaal duidelijk, maar de naam ‘Dante’ viel in elk geval ook nog. Laten we het erop houden, dat we hier te maken hebben met jongens die graag grensoverschrijdend bezig zijn en ervan houden groot te denken. Hun muziek omschrijven ze zelf als het muzikale equivalent van een partijtje snelschaak tussen Ingmar Bergman en Kurt Cobain, dus ja, dan weet je het wel…

En wat horen we hiervan nu precies terug in het optreden? Niets, helemaal niets. Een kosmische vibe is zeker aanwezig en met een beetje goede wil kunnen we de wat gekwelde blik van de gitarist wel opvatten als een uitdrukking van existentiële Weltschmerz, maar aan dat laatste zal met name de vermoeidheid van een uitputtende tour debet zijn, en dat eerste, tja, dat kom je tegen in elke band die opereert in dit genre: psychedelische rock. Maar wat ze doen, doen ze wel degelijk goed, zeker naar het einde toe, waar de gitarist wat meer begint te soleren, en dat is natuurlijk wat iedere liefhebber van dit soort muziek wil horen: Eindeloze jams die elk besef van tijd en ruimte doen vervagen, het kosmische oer(moeder)gevoel.

Ze hebben onder andere getourd met het Duitse Samsara Blues Experiment, maar dat niveau halen ze niet helemaal – ze komen echter wel een heel eind in de richting. Men werkt zich in elk geval aardig in het zweet, zozeer dat de corpulente drummer op een gegeven moment besluit zijn bovenkleren uit te trekken, daarmee een samenvoeging van twee profetieën van Frank Zappa vervullend: “There will come a time when you can even take your clothes off when you’re fat”. Van deze vrijheid wordt op onze vaderlandse stranden en in volksbuurten misschien wat al te gretig gebruik gemaakt, maar deze jongen is het van harte gegund.
Na een korte toegift houden de al bij aanvang behoorlijk vermoeide Italianen het dan voor gezien, daarmee een select gezelschap van geïnteresseerde luisteraars tevreden achterlatend. Om met enkele van hun eigen woorden af te sluiten:

Looking backward. Living the present, to build something better for future times. Music will help us to understand what means sharing energy, will, power, and truth. Don’t you think I’m just a freak: I am like you, you are just like me.

En zo is het maar net…