Sluit uw ogen. Stel u voor: uw naam is Tom DeLonge, opgroeiend in het zonnige Californië. Zingend. Gitaar-spelend. Ambitieus. En plots blijkt dat u Blink-182 uit de grond hebt gestampt. Tournee na album volgen elkaar op. Het leven is eentonig. Hunkerend naar iets nieuw sticht u in momenten van crisis een nieuwe band. Door de Angels gered. Een parcours van Airwaves volgend. Nieuwe vrienden. Oude vrienden. Allemaal tezamen. Hier en nu: de zevenentwintigste van de maand in popcentrum 013.

Als vier scheepsmannen, al dan niet voorzien van een kunstzinnig baardje, staan de heren van Twin Atlantic op het podium. Met de Noordzee achter zich, worden de rockende Schotten toegejuicht door het publiek. Woorden van lof ontglippen de monden van het publiek. Het beeld heeft veel weg van een cliché: bombastische scheepsmannen worden door de met zakdoeken wapperende vrouwen in de armen genomen. Wat volgt is een volksfeest. Een feest waar gitaarsnaren spannen en drumstellen overspannen. Twin Atlantic brengt rock van het stevige kaliber. Met een enorme ‘Lightspeed’ razen ze er vandoor. Misschien hebt u nog net de tijd om af te vragen ‘What Is Light? Where is Laughter?’ En weg is de band die al jarenlang in de schaduw staat van hun idolen, de heren van Angels & Airwaves. Al keert ieder tij. Ook nu, met een optreden op Groezrock en menig groot festival in het verschiet.

Soms ziet u door de bomen het bos niet meer. Oerinstinct laat u overleven. Beleven. Als een ware ‘Animal’ krijst u. Roept u. Smeekt u. Danst u. Swingt u. Het zijn maar een aantal kernwoorden die in verband kunnen gelegd worden met Neon Trees, de door de media geprezen indie rockers uit Provo, Utah. Met het melodische centraal vindt de band - met een nummer één notering in de Billboard Alternative-lijsten - de juiste balans tussen het vocale, het instrumentale en het spontane. Van meezingers à la ‘1983’ tot swingnummers als ‘Girls And Boys In School’. Alles wat ze doen, staat er. Hard. En dat de waarheid hard is, mocht zanger Tyler Glenn met zijn eigen tanden ondervinden. Meneer struikelt, dondert dansend van het podium. Smak. Bloed druppelt. Alles stopt. Ze gaan weer verder. Harder.

Of het maken van supergroepen een trend is, blijft nog maar de vraag. Dat ze garant staan voor amusement, jolijt en klasse, was al langer bekend. Het zijn mannen (en vrouwen) met naam, want hun palmares spreekt boekdelen. Ook Angels & Airwaves hoort in dit lijstje thuis. Met Tom DeLonge als zanger, David Kennedy van Box Car Racer op gitaar, Atom Willard rammend op de drums, wat hij vroeger voor The Offspring deed en als laatste blikvanger Matt Wachter, de bassist van 30 Seconds to Mars.

Het zou Angels & Airwaves niet zijn mocht ze haar show niet openen met één of ander technisch stemmetje dat u welkom heet in het 'i-Empire'. De intro is een soundtrack van een futuristische televisieserie. Onder begeleiding, een ander universum instappen. En dat is waar dit hele optreden op gebaseerd is: ontdekken, zelfontplooiing en overtuigen. Of zoals Tom DeLonge het zegt: ‘The Dark Side Of The Moon bestaat niet. We zijn goed in bed.’ Iets wat zich verweeft met hun muziek. Het geluid dat Angels & Airwaves produceert is er één van op melodieën gebaseerde opwinding. Hier en daar een tekst over de liefde. Daar en hier overtuigende gezangen, al kan dat het feit dat DeLonge soms te kattig is en bijgevolg hier en daar een valse noot produceert niet weggestopt worden.

Echter gaat het altijd om het totaalproduct, wat overtuigend was. Zo kon u genieten van charmante gesprekken tussen band en publiek. Gitaarsolo’s met pak aan. En een setlist die met een logische opbouw het publiek steeds harder uit de bol laat gaan. En zelfs de stille momenten waren strelingen voor ieders muzikaal oor. Het optreden kan u gerust  excellent noemen. Ook al zou uitmuntendheid meer aansluiten bij de realiteit.