De eenentwintigste eeuw kent twee problemen: ten eerste klampen mensen zich te hard vast aan één specifiek genre. Ten tweede: er zijn dezer dagen ontelbaar veel verschillende genres. Van doorsnee hardcore tot metalcore naar breakcore met als eindhalte emocore en screamo. Bijgevolg kende de huidige tournee van No Turning Back bakken kritiek te verwerken. Fans joelden toen ze te horen kregen dat er emo-achtigen het voorprogramma moesten vervolmaken. Geen reden tot paniek, desalniettemin het resultaat was abominabel (slecht).

Het is nooit een eer om een optreden te mogen openen, evident allerminst. Noyalty, een hardcore band uit het Eindhovense staat paraat. Als jonge veulens proberen ze, huppelend - met hazensprongen - het op één hand te tellen publiek in te pakken. Met energieke punk-rock in het achterhoofd, tiert de band het uit. Een zee van geluid, hun eigen weg gaande. Een ruwe diamant, en zoals ze zelf zeggen: There Are Two Sides To Any Story: één van toekomstmuziek, al heeft de juwelier nog veel te polijsten.

Iets wat As Enemies Arise een moer zal wezen. Het vijftal ramt hun nummers één voor één door onze strot. Slikken en doorspoelen met bier lijkt de enige oplossing. Het gaat hard, luid en hier en daar verlaat een hater de zaal. Gitaren stemmen lijkt geen optie, verstaanbaar brullen evenmin. De reeds vier jaar doorgebroken band heeft, zoals hun naam doet vermoeden, last van een overdosis pretentie. Een schijnheilig dankwoordje richten aan iedereen en niemand, nog één nummer spelen en klaar. Zelf zeggen ze: ‘As Kings We Reign,’ nochtans kent de monarchie de laatste jaren steeds minder liefhebbers.

Snoepgoed is Haribo Macht Kinder Froh allerminst. De in Utrecht gevestigde band mengelt schaamteloos deathcore, breecore en elektronische deuntjes door elkaar. Volgens vele bookmakers een verkeerd geprogrammeerde band, die het moet hebben van gabberende intro’s. U mag gerust zeggen: een vernederlandste kopie van Enter Shikari, die ons meer doet denken aan carnavaleske toestanden, dan aan hardcore-evenementen.    Met een Brabantse gunfactor mogen de heren hun melodische set afwerken. Ook al zingen ze vals, is er een knipoog naar Amerikaanse schoolrock en zien ze eruit als monsters, diens hoogtijden vijf jaar geleden plaatsvonden. De band bestaat één jaar.

Geen weg terug: de heren die deze avond nog kunnen afsluiten met een positieve noot - of nood - bestijgen het podium. ‘Stronger’ als ooit tevoren is het eerste beeld dat je krijgt van No Turning Back. Na een nummer of twee ligt het eindverdict al vast: ‘Same Sad Song,’ de avond is verloren. De band moet het hebben van korte, krachtige energiebommen. Van stompen en krijsen. Wat we krijgen is een verantwoording - of zoals ze in de volksmond zeggen: veel bla bla, maar weinig boem boem. Als een brainwashing legt Martijn uit waarvoor hardcore staat. Dat we een voorbeeld moeten nemen aan het verleden, toen er geen haat tussen de verschillende genres bestond en dat hij verbaast is hoeveel publiek er is komen opdagen. Dat ze in twijfel werden getrokken voor deze tournee. Een Brabander niet met bier gooit. De vliegende mensen maant hij aan geen verwondingen op te lopen. Een eindeloze lijst, minutenlange eenrichtingsgesprekken. Misschien had het publiek niet met een vuist, maar met een middelvinger moeten reageren. No Turning Back moet rammen, niet prevelen. Echter blijft er hoop.

Nethercore in alle maten en vormen: een wereld van haters en liefhebbers. Rivaliteit en genegenheid. En alweer is er een nietszeggend genre geboren. Laat ons hopen dat dit niet nog een reden is om rellen te schoppen, nu met internationale bands. We wachten af.