Op de tweede zondag van het nieuwe jaar was het tijd voor de nieuwste telg in het lijstje van culturele evenementen welke Tilburg rijk is: Frisse Oren. Zeven van Tilburgs bekendere culturele organisaties hebben de handen ineen geslagen voor de aftrap van Tilburg Textiles (Tilburg - cultuurstad van Nederland in 2018). Bij aankomst bij de 013 staat een aardige meute mensen weifelend te wachten. De deuren zijn nog dicht, ook al is het al drie uur geweest. De mensen lijken er echter niet veel moeite mee te hebben: er wordt rustig gekeuveld tot na enkele minuten de deuren van 013 open zwaaien en iedereen naar binnen mag.

Bij binnenkomst wordt het wachten meteen vergeven als iedereen een feestelijk glaasje bubbels aangeboden krijgt. Al nippend aan deze alcoholische versnapering valt het oog meteen op Batja ten Kortenaar die in de rookruimte choreografisch verantwoord haar sigaret oprookt. Op de muziek van Marvin Gaye danst ze flirtend naar het publiek en maakt in haar dans goed gebruik van zowel de ruimte als haar sigaret. Haar performance doet denken aan een uitvergrote versie van het spel van verleiding wat vaker wordt gespeeld in rokersruimtes tijdens het uitgaan.

De performance is maar kort en wordt al snel afgelost door de Tilburgse entertainer Peer van Dun. De doorgewinterde "multi-musicus" is fout in alle opzichten: achter zijn eenmansdisco (discolampen, rookmachine en lichtkrant inbegrepen) en onder begeleiding van zijn "band uit een doosje", speelt de goede man onder een dikke lading galm alle klassiekers uit vervlogen tijden. Muzikaal uitdagend mag het niet worden genoemd, maar zijn verschijning en performance zorgen voor een lekkere foute en jolige sfeer in de foyer.

Na te hebben genoten van een tijdloze cover van The Shadows, is het tijd om richting de Dommelsch Zaal te gaan, waar de meeste bands vandaag zullen spelen. Daar wordt het publiek aangenaam verrast door de Amerikaanse pianiste Brook Cuden die samples van teleshopping reclames met haar eigen compositie mengt. Het staccato pianospel sluit naadloos aan op de overdreven tel-sell one-liners en de compositie volgt de intonaties van de overenthousiaste verkopers perfect. Het resultaat is een fascinerend stuk waarbij Brook Cuden er perfect in slaagt om de samples en piano zo samen te laten smelten dat het lijkt alsof de piano zelf de nieuwste fitness-sensatie probeert te verkopen.

Onder een wel verdiend applaus aan Brook Cuden, loopt uit het niets ineens Maxime Verhagen het podium op. Twee keer kijken is noodzakelijk, maar dan is het duidelijk dat het om een acteur gaat. De surrogaat CDA'er zal de hele middag in de Dommelsch Zaal de acts aan elkaar praten. Hoewel de knipoog naar de huidige bezuinigingen in cultuur leuk is bedacht, is het te slecht voorbereid om goed over te komen. Ondanks een aantal goede momenten, blijkt Maxim Verhagen ook buiten de politieke arena al snel te vervelen.
 
Gedurende het korte intermezzo door de inval-Verhagen neemt De Coup stilletjes hun plek in voor het podium. Het negentig vingers tellende orkest speelt gelijksvloers en onversterkt Gipsy. Het totaalplaatje klopt helemaal: De Coup weet het tragikomische gevoel wat Gipsy in zich heeft goed te vangen. De zang loopt over van de vibrato, maar past prima in het totaal en ook de uitstraling past bij de muziek: ze straalt de sfeer van straatmuzikanten uit - niet rijk, maar wel veel plezier in wat ze doen en dat komt over.  

Tijdens De Coup wordt buiten de aandacht van het publiek het podium omgebouwd voor Marius Preda & Nicolas Simeon. Marius Preda gooide op het Gipsy festival al hoge ogen, en zo ook hier. Hoewel er niets viel af te dingen op Nicolas Simeon op klarinet, was het toch weer de Roemeense Cimbalomspeler die de show stal: de passie en plezier spettert van het podium en de mix van Gipsy en Jazz blijft boeien. Bij het laatste nummer van de veel te korte set speelt Marius Preda als door de muze bezeten: het spel wisselt van intrinsiek tot bombastisch en is ijzersterk en vingervlug. Een feest voor het oog en de oren om mee te maken.

Na Marius Preda & Nicolas Simeon is het weer eens tijd om in de foyer te kijken. Daar is Klaus Beyer aan zijn optreden begonnen. Het lijkt een foyer-gimmick te zijn, want ook deze man doet meer een beroep op de lachspieren dan op de verbeelding. Aandoenlijk zingt de gezette man half in zichzelf gekeerd zijn verduitste versies van Beatles nummers. Helaas is het aandoenlijke er na een aantal nummers vanaf en is zijn valse zang niet langer te verdragen. Tijd dus voor de volgende act.

De goede bekenden van Paradox,  BEAM (Brabants Ensemble Avontuurlijke Muziek) is ondertussen begonnen en pakt de aandacht door haar mix tussen big-band en jazz, die regelmatig doet denken aan Flat Earth Society. Het spel is overwegend spannend en swingend, maar helaas worden dit interessante spel afgewisseld met stukken die net iets te glad en klinisch klinken om echt te kunnen raken. Het geluid mag misschien een onderdeel van de stijl zijn, het zorgt er vooral voor dat BEAM niet voldoende weet te boeien om echt een spetterende indruk achter te laten.

Een ruim half uur te laat is het de beurt aan Denvis & The Real Deal. Het is even opwarmen geblazen, maar naar mate het optreden vordert, komt ze toch los. De muziek is krachtige rock die met vlagen doet denken aan Bruce Springsteen en Golden Earrings en stoomt stevig door, maar het feest gaat pas echt los zodra Bertus Borgers (Herman Brood, Golden Earring) zichzelf van zijn beste kant laat horen. Het is duidelijk dat deze man zijn strepen verdient heeft, met een aantal heerlijke saxofoon solo's met als toppunt de opbouw in het laatste nummer waarin (zoals het hoort) alle registers open gaan.

Met gipsy, jazz en rock al afgestreept, is het nu beurt aan "het chanson" in de vorm van Nathalie Matteau & Oleg Fateev. Helaas faalt het duo vanaf het begin om te boeien. Bij het eerste nummer zingt Nathalie in het Nederlands, maar door haar franse accent klinkt de uitvoering te grappig om de lading van het chanson te kunnen dragen. Bij het tweede nummer schakelt de Fransoze gelukkig over naar het Frans. Helaas komt hierdoor alleen maar het volgende probleem naar boven: Oleg Fateev probeert op de Bayan teveel te doen, waardoor het spel een brei wordt waar het duo de rest van het optreden niet meer uit weet te komen.

De hekkensluiter op de vroege avond is Merdan Taplak Orkestar met zijn balkan beats. De combinatie tussen live blazers en de DJ is geen gimmick maar wordt prima ingezet en complementeren de elkaar goed. Helaas blijft het daar bij: de act als totaal komt niet over. De DJ is meer aan het praten als dat hij mixt en de nummers blijven te lang steken om te blijven boeien. Daarnaast is ondertussen al het overgrote deel van het publiek al naar huis - iets wat natuurlijk ook nooit helpt als je dansbare feestmuziek maakt.

Frisse Oren bewijst dat gratis niet altijd goedkoop is - het was vooral een ontspannen en luie zondag middag met muziek die breed in stijl was, zonder in extremen te treden. De ongedwongen sfeer van een zondag middag en een relatief kort programma van 3 uur houden het geheel luchtig, precies zoals een zondag behoort te zijn. Ondanks wat kleine ongemakken (geen fysiek programmaboekje, weinig achtergrond informatie op de 013 website en optredens die uitlopen) is de eerste editie van Frisse Oren geslaagd te noemen.