De gemiddelde leeftijd kwam niet onder de veertig en doordat de interactieve audiostands op het allerlaatste moment het lieten afweten, viel de toegevoegde waarde ten opzichte van de gemiddelde platenbeurs enigszins weg. Gelukkig liet de echte verzamelaar zich hierdoor niet ervan weerhouden een bezoekje te brengen. De ‘Dag van het Vinyl’ in 013 werd een leuk dagje uit voor de echte vinylliefhebber, maar niet het familie-evenement dat het had moeten zijn.

Zelftest

Terwijl zich in de grote zaal iets voltrekt wat nog het meest op een HEMA-uitverkoop lijkt - maar dan met veelal mannen van middelbare leeftijd, kan men in de kleine zaal een Cosmopolitan-achtige zelftest doen.

Johan Peels inspecteert al jaren voor het tijdschrift Platenblad in de rubriek ‘De Omgevallen Platenkast’ de collecties van fanatieke verzamelaars. Hiermee heeft hij naar eigen zeggen genoeg ervaring opgedaan om een aantal types platenverzamelaars te onderscheiden en, speciaal voor de gelegenheid, een test te ontwikkelen om uit te zoeken welk type je zelf bent.

Dit levert meteen discussie in de zaal op. Een fanatiekeling achterin de zaal van een jaar of vijftig – leren jack, vettig, naar achteren gekamd haar – is het absoluut niet met zijn uitkomst eens: “Ik vind al die typetjes maar dwangmatig overkomen. Ik heb zevenhonderd platen, maar dat noem ik geen verzameling. Het is gewoon muziek waar ik graag naar luister.”

Magertjes

Paul Brans, die vorig jaar nog meewerkte aan de Dag van het Vinyl, is volgens zijn test een echt ‘E-type’, iemand die vooral voor de gezelligheid en het sociale contact verzamelt. Wat dat betreft komt hij vandaag maar moeilijk aan zijn trekken: ”Het is dit jaar een beetje een uitgeklede versie van vorig jaar. Een veredelde beurs, meer niet.” Na een korte zucht vervolgt Brans: ”En dan is tien euro entree wel een beetje veel.”

Bedenker en medeorganisator van de ‘Dag van het Vinyl’ Raymond Kok kan zich wel vinden in die kritiek: ”Vorig jaar hadden we een hele grote audio-afdeling, die dit jaar nog meer centraal zou staan. Mensen zouden daar zelf naar platen kunnen luisteren, maar door samenloop van omstandigheden kon dat op het laatste moment niet doorgaan. Daardoor is het nu inderdaad wat magerder dan vorig jaar.”

Toekomst

Over de toekomst van het evenement is de organisatie in elk geval positief. Vandaag trekt de ‘Dag van het Vinyl’ met ongeveer 470 bezoekers ruim honderd meer belangstellenden dan vorig jaar. Het doel is om ooit de 750 te halen. Ideeën om die mensen daadwerkelijk binnen te krijgen zijn er ook al volop. Jasper van den Dobbelsteen, promoter bij 013: ”Mij lijkt het bijvoorbeeld leuk om volgend jaar iets als ‘tussen vinyl en kitsch’ te doen, waarbij mensen hun platen kunnen laten taxeren.”

Ook zou de organisatie graag zien dat het evenement zich meer tot een gezinsuitje ontwikkelt. Medeorganisator Marc Brekelmans: ”Een beurs waar ik ook mijn vrouw en kinderen mee naartoe kan nemen.” Vandaag wordt daar invulling aan gegeven met de knutselhoek, waar grote en kleine kinderen platenhoezen waar de echte liefhebber niet mee gezien wil worden, mogen bewerken met bijvoorbeeld verf en stickers. Een duidelijk ‘B-type’ verzamelaar, een echte koopjesjager, redt uit de doos nog snel wat platen, voor ze in de handen van knutselende peuters kunnen belanden. “Hier komen ze niet aan”, verzucht hij, terwijl Barry Manilow aan de andere kant van de tafel een rode clownsneus opgeplakt krijgt.

Koopjesjagen

De ‘G-types’, de puristen die alleen het originele spul willen, vermaken zich prima in de grote zaal. Een enkeling loopt met opgeheven hoofd en een gevulde platenkoffer nog wat na te genieten, maar bij de grote tafels verdringen groepen gezette, grijsharige mannen zich nog steeds – met hier en daar zelfs een elleboog – voor de dozen gevuld met ‘het zwarte goud’. René de Wit zit in een hoekje op z’n knieën verwoed door een krat met langspeelplaten te zoeken, terwijl hij trots een plaat van het stapeltje naast hem omhoog houdt: ”Op deze plaat staat misschien één nummertje dat ik wel aardig vind, maar ik heb hem toch gekocht. Gelukkig was deze toevallig niet zo duur.”

Terwijl country-groep Landmark 105 in de kleine zaal nog eens een nummer inzet, besluit ik zelf ook maar eens deel te nemen aan het gedrang. Na nog een euro te hebben afgedongen, tik ik het singletje ‘Caribbean Moon’ van Kevin Ayers, uit 1973, op de kop voor vijf euro. Dat blijkt een heel zacht prijsje te zijn. Kok, in het dagelijks leven professioneel vinyltaxateur: ”Dat is een mooie aankoop, de originele Nederlandse persing, die is nauwelijks verkocht. Ik schat hem op ruim twintig euro.”