De vorige editie van Incubated viel in het water door bands die niet konden komen vanwege de extreme weersomstandigheden in Europa. Aangezien het nog altijd winter is op het westerlijk halfrond was het ook vandaag even spannend of pianist Dustin O'Halloran het wel kon maken; zijn vliegtuig had namelijk een aantal uur vertraging, maar gelukkig waren de weergoden Incubated dit maal beter gestemd.

Twee edities geleden was het de beurt aan pianist Hauschka om Paradox stil te krijgen met zijn experimentele pianospel (met onder andere het gebruik van pingpongballen). Vanavond is het de beurt aan Dustin O'Halloran om met zijn meer toegankelijke pianostukken (in de lijn van Satie) het publiek aan zich te binden dat normaal niet zo snel te vinden zal zijn bij een pianoconcert. Hij speelt werk van zijn meest recente platen 'Piano Solos 1&2' waarbij 'Opus 23', van de soundtrack van Sofia Coppola's Marie Antoinette natuurlijk niet mag ontbreken. Waar sommige pianisten helemaal opgaan in het spel, lijkt Dustin het allemaal aan de oppervlakte te willen houden vanavond. Nauwelijks verandert zijn gelaatsuitdrukking wanneer hij speelt. Hij lijkt zich niet over te willen geven aan zijn emoties/gevoelens. Hoorbaar vertaalt dit zich naar het haast op de automatische piloot spelen van de stukken waardoor de kippenvelmomenten helaas uitblijven. Wat heel erg jammer is, maar niet wegneemt dat de nummers stuk voor stuk prachtige verhaaltjes blijven. Een goede inleiding in de (neo)klassieke muziek.

Het Duitste duo Dÿse is als een koud bad na de behaaglijke warmte van Dustin O'Halloran: aanvankelijk erg onwennig, maar daarna erg fijn. Voor wie van beukende rock met weerhaken houdt tenminste. Dÿse kent geen grenzen of ook maar enige vorm van gas terug nemen. Een groter contrast met de lieflijke pianoklanken van O'Halloran is bijna niet mogelijk. De heren grappen dan ook dat ze eigenlijk de begeleidingsband zijn van Dustin, maar dat het niet echt goed samengaat. Vandaar dat ze vanavond erna spelen. De toon is gezet en naast een goede harde bak mathrock volgt er ook een hele keur aan flauwe verhaaltjes en grappen. Tussen het verhaaltje door worden er ook nog nummers gespeeld waarop het publiek en zijzelf zichtbaar uit hun dak gaan. Waar de energie bij O'Halloran ver te zoeken was, staat de zaal er nu bol van. Dÿse is wellicht de meest charismatische en excentrieke band van dit moment en bewijst dat je geen volledige band nodig hebt om een bak kwaliteitsteringherrie te produceren. Less is wederom more.

Eens in de zoveel tijd ontstaat er weer een nieuwe stroming. Of in dit geval: komt er eens een stroming bovendrijven zoals de heksen in de middeleeuwen  Ditmaal is dat witch house. Een stroming die gepaard gaat met de nodige mysterie waarbij Mater Susperia Vision als een van de belangrijkste acts gezien mag worden (en een van de grootste mysteries). Een onduidelijk obscuur gezelschap wat ook na vanavond niet veel duidelijkheid schept in wie ze nu eigenlijk zijn. Gehuld in een soort van eigentijdse monnikspij/burka/gewaad schuifelen de dame en heer het podium op, vergezelt door een danseres. Vervolgens wordt er plaats genomen achter een tafel met daarop het een en ander aan knopjes/effectjes/drumcomputer etc. Hij draait aan de knopjes en zij omlijst het geheel met angstaanjagend gezang. De danseres beweegt sierlijk op de op het eerste gehoor moeilijk dansbare klanken. De mix tussen dans, expressie en buikdansen gaat goed samen op de vreemde klanken van Mater Susperia Vision. Witch house is een genre dat zich niet makkelijk laat omschrijven. Enerzijds vertraagt men bekende nummers zoals bijvoorbeeld Mike Oldfield's 'Moonlight Shadow'. Vervolgens wordt er een hiphop/dubstep-achtige beat onder geknald. Anderzijds is witch house een combinatie van EBM en industrial waar vanavond helaas weinig van was te horen. Kortom: witch house is een genre waar je naar moet luisteren in plaats van het te willen omschrijven.

Live komt het net niet genoeg van de grond om echt te blijven boeien. Het is vanavond niet dansbaar genoeg om de heupjes helemaal los te gooien en jezelf te laten gaan. Anderzijds is het te opvallend en bijzonder om een goed gesprek over politiek te beginnen en biertjes te nuttigen. De tussenoplossing voelt als aapjes kijken in de dierentuin. Leuk voor even, maar daarna heb je het wel weer gezien. De visuals (niet geschikt voor jeugdige kijkertjes) en de danseres maken een hoop goed, maar kunnen niet verhelpen dat de nieuwigheid er snel af is. Witch house is een muziekstroming voor thuis of voor in een of andere donkere kerker. Een bijzondere ervaring, waar Incubate(d) om bekend staat. Incubated04 heeft alle andere edities overtroffen met de bijzondere combinatie en hoge kwaliteit van de optredens.