Wie denkt dat Rock en Roll dood is, kon zijn ongelijk halen in de Kleine Zaal van de 013, waar "The Sound of Rock and Roll Underground" een onvervalst avondje rock van eigen bodem voor schotelde. Angst voor vier keer hetzelfde was overbodig. Met een gevarieerde set aan bands is er voor ieder wat wils en wisten Charlie Jones' Big Band en Shaking Godspeed het meest te imponeren.

Op het podium van de kleine zaal starten we de avond met Sunnpimp. De heren brengen een vuig potje hard-rock ten gehore, met een zangstem a la Elvis Presley in de stijl van Danko Jones. De nummers zijn simpel maar aanstekelijk en het showelement heeft ze prima onder de knie. Met een pruik haar op standje neanderthaler, korte broek en een knalrode pooierjas die zijn bierspier maar weinig verhult, is het vooral de frontman die voor het vertier zorgt. Het is allemaal lekker vies en fout en dat past perfect bij de stijl van de band. Technische problemen gooien de band niet uit hun flow: als de gitaar begint te haperen, brengt de zanger een hilarische (en nogal valse) a capella cover van Roy Orbison ten gehore, waarna de band naadloos het volgende nummer erin gooit. Toch is het niet alleen goud wat er blinkt. Gedurende de hele show laat Sunnpimp eigenlijk te vaak steken vallen in hun uitvoering, waardoor het geheel wat slordig over komt. Door de energie en het amusementsgehalte weet SunnPimp zichzelf alsnog staande te houden, maar de band haalt niet het maximale uit haarzelf.

Bij Paceshifter lijkt het erop dat de analyse omgedraaid kan worden. Het driespan heeft uitstekende instrumentbeheersing en op de uitvoering van de nummers is weinig aan te merken. De performance van Paceshifter is energiek en ze heeft duidelijk plezier in wat ze doet, maar toch blijft de hard-rock die met alle macht het publiek in wordt gegooid simpelweg niet plakken. Het geheel blijft te gelikt en glad om de luisteraar bij de strot te kunnen pakken. De reden is misschien een dooddoener, maar daarom niet minder waar: het ontbreekt de jonge honden nog aan bagage. De potentie is duidelijk aanwezig, maar het geheel moet nog rijpen. Voor vanavond mag het misschien nog niet helemaal lukken om het gevoel over te brengen, maar geef ze de tijd, een paar vaten whiskey en een hoop foute vrouwen en in mettertijd speelt ze de zaal plat.

De ironie achter de naam van Charlie Jones' Big Band is duidelijk als blijkt dat de band uit welgeteld twee man bestaat (vanavond voor de gelegenheid aangevuld met een toetsenist) en meer is er ook niet nodig. De Belgen breken de avond met hun bluesy singer-songwriter gerichte nummers en vormen daarmee een uiterst prettige afwisseling. De energie op het podium is niet meer zo manisch als bij de voorgaande bands, maar ook veel dynamischer en daarmee ook interessanter: van fluisterzacht tot hysterisch schreeuwend vertelt het drietal (en soms tweetal, indien de toetsenist het podium tijdelijk verlaat) hun verhaal in nummers die qua emotie lekker varieren. Van klein en ingetogen tot massief en extravert weten de heren feilloos een heerlijk stuk theatrale blues weg te zetten wat heerlijk weghapt. 

De afsluiter van de avond is Shaking Godspeed en deze heren maken ook vanavond hun reputatie weer waar: de vette psychedelische bluesrock schreeuwt, stampt, jammert en jankt met bezieling en met dikke en slepende riffs wordt er af en toe wat geflirt met stoner. Op plaat werkt het geheel al prima, maar live komt de energie die in de muziek zit nog beter over. Het enige echte minpunt van het optreden is het geluid, wat soms te wensen over laat: op de harde stukken verzand het geluid soms tot een brei. Gelukkig gebeurd dit niet te vaak om echt te storen en is het niet onoverkomelijk - daarvoor is het geheel eenvoudigweg te goed. Shaking Godspeed is een band waar maar weinig woorden aan hoeven worden besteed: de Nijmegenaren zijn een klasse voorbeeld hoe een band zonder poespas een ijzersterk optreden kunnen wegzetten. Punt.