Met vier finalisten in uiteenlopende genres was het een muzikaal gevarieerde strijd afgelopen dinsdag in de Cul. Uiteindelijk ging de meest bijzondere band van het stel er terecht met de felbegeerde ‘bokaal’ (in de vorm van een dienblad) vandoor – en verzekerde zich daarmee tevens van twee dagen studiotijd en een optreden op het No Sleep ‘Til Burg festival.

POWERFUSE
De avond wordt geopend door de progressieve notenjagers van Powerfuse, die zonder twijfel in speltechnisch opzicht het meest imponerende optreden van de avond geven. Of je hun streng gechoreografeerde instrumentale dans vol ingewikkelde ritmes en rappe loopjes ook fijne muziek vindt om naar te luisteren, is natuurlijk een smaakkwestie. Wel dringt zich het gevoel op dat deze groep beter op haar plek zou zijn bij een demonstratie in een muziekzaak dan op een poppodium. Hoe dan ook een heel vakkundig optreden met de hoogste toondichtheid van de avond.

THE COMMON SENSE
Het oorspronkelijk tot deze finale uitverkoren Unexpected heeft er schijnbaar door toedoen van de zangeres onverwacht het bijltje bij neergegooid, waardoor er ruimte is ontstaan voor de jongens van The Common Sense. Net zoals de vorige keer geven ze een enthousiast en rockend optreden, waarbij ditmaal echter minder ruimte lijkt te zijn voor soleerwerk, waardoor de liedjes wat elementairder klinken. Heel gedenkwaardig zijn die trouwens nog niet, maar de bandleden zijn ook nog erg jong en hebben dus meer dan genoeg groeimogelijkheden.

SUGAR SWEET
Vervolgens mag het power trio Sugar Sweet aantreden voor een potje sterk op de jaren zeventig geënte harde bluesrock. De jury meldt achteraf dat de band naar haar smaak niet rauw genoeg klinkt, maar dat valt – ondanks de mierzoete bandnaam – toch eigenlijk best mee. Een tweede opmerking die echter zeker wel hout snijdt, is dat het drietal weliswaar een grote energie en eenheid uitstraalt, maar (in ieder geval op dit moment) niet echt een onderscheidend eigen geluid produceert. Daarin verschilt deze band inderdaad duidelijk van de laatste act van de avond, die dan ook met recht en reden tot winnaar wordt uitgeroepen.

GENERAAL MUS
De heren van Generaal Mus proberen namelijk in tegenstelling tot de vorige groepen vanaf het begin een persoonlijke muzikale koers uit te zetten. Dat brengt begrijpelijkerwijs met zich mee dat niet alle puzzelstukjes direct helemaal op hun plaats liggen, maar de vaak onconventionele notenkeus van de snarenplukkers en het incidentele gebruik van strijkstok en paukenstokken door respectievelijk gitarist en drummer tekenen wel de eigenzinnigheid en belofte van de band. Aan het einde van de korte set komen verscheidene elementen van het groepsgeluid bovendien daadwerkelijk goed samen in een sterk opgebouwd stuk dat vloeiend van (zeg) oude Pink Floyd tot postrock evolueert. Een prima prestatie en mooie afsluiting van de avond, die Generaal Mus in de studio en op het No Sleep podium in 013 doet belanden.