Eigenlijk zou het concert van White Lies vanavond in het Klokgebouw in Eindhoven plaatsvinden, maar wegens gebrek aan animo werd het concert naar 013 verplaatst. Vreemd, zou je zeggen, voor een optreden van de band die dit jaar het Tweede-Album-Syndroom kundig omzeilde met een uitstekende opvolger van succesdebuut ‘To Lose My Life’ en en passant ook op Pinkpop, Werchter, Reading, Leeds, Sziget en Glastonbury stond.

KENSINGTON
De Utrechters zijn al geruime tijd 3fm Serious Talent en scoorden al een aardige hit met ‘Let Go’. We mogen dus wat verwachten van de indierockers, die bovendien al eens het podium deelden met bands als The Wombats en My Chemical Romance.

Helaas worden die verwachtingen geen moment waargemaakt. Geholpen door het slechte geluid –de drums en tweede stem worden volledig overstemd door de bas, waardoor de balans ver te zoeken is- weten de mannen een nieuwe maat voor matigheid te stellen. Het is niet extreem slecht, maar het is ook alles behalve goed.

Dat de dynamiek muzikaal gezien volledig ontbreekt, is dus nog op de geluidsman af te schuiven, maar de heren zelf hebben ook de beweeglijkheid van een bushokje. In het halfuur dat Kensington op het podium staat, verroeren de mannen –met uitzondering van het laatste nummer- geen vin.

THE DUKE SPIRIT
Nee, dan is er bij The Duke Spirit meer om naar te kijken. En dan hebben we het met name over zangeres Leila Moss. En in het bijzonder over haar indrukwekkende kamelenteen, die –geen gein- van navel tot rug loopt.

En als zoiets de aandacht op zich vestigt, is er meestal te weinig om naar te luisteren. Dat geldt helaas ook hier. Het publiek ontvangt het eerste nummer nog met gejuich, maar daarna raken zowel band als publiek de scherpte kwijt. The Duke Spirit klinkt af en toe gruizig, à la Black Velvet (van Alannah Myles) en soms ook opgewekter, maar altijd met een zwart, rauw rockrandje. Charmant is het kraakje over de net niet duistere stem van Moss, maar het kan ook zijn dat de microfoon overstuurt. Verder gaat het optreden ongemerkt voorbij, in plaats van het publiek te grijpen.

WHITE LIES
Redenen dat het vanavond niet vol is, zijn er niet in overvloede op voorhanden. De band heeft een grote fanbase in ons land en kende een succesjaar. Waarschijnlijk speelt de hoge prijs de groep parten. Daarnaast heeft de groep geen geweldige live-reputatie. Met name frontman Harry McVeigh wil nog eens timide overkomen tegenover een groot publiek en heeft bovendien zijn stem niet altijd even goed onder controle.

In dat licht bekeken, lijkt het of de groep weet dat ze zich vanavond moet bewijzen. McVeigh groet het publiek voor zijn doen erg enthousiast –twee handen in de lucht- en vervolgens trekt de groep een blik aan opzwepende hits open, te beginnen met ‘A Place To Hide’, van het eerste album.

Onder White Lies-fans is de schifting tussen het eerste album en het dit jaar verschenen ‘Ritual’ niet erg onlogisch. Op ‘To Lose My Life’ klinkt een fijn duistere indierockband, die zowaar opzwepend over de dood kan vertellen, terwijl op ‘Ritual’ de keyboardjes een grotere rol hebben gekregen en de liefde meer centraal staat. Maar adepten van beide albums komen vanavond aan hun trekken.

Na de opening klinkt ‘Strangers’, een van de sterkhouders van ‘Ritual’ en daarna klinkt debuutsingle ‘To Lose My Life’. Helaas is dat de eerste deceptie van vanavond. De coupletten worden in gejaagd tempo afgeraffeld, waarna in het refrein getracht wordt te corrigeren. Dat maakt dat de normaliter zo sterke basis in dat nummer volledig wegvalt. Exact hetzelfde maken we later in de set mee bij die andere hit van het eerste album: Farewell To The Fairground.

Valt er dan wel wat te genieten in 013? Zeker. Muzikaal klopt het op voorgenoemde voorvallen perfect. De galmende, diepe stem van McVeigh, de wanhopige teksten en de sterke opbouw van elk nummer maken bovendien samen een prettig duister sfeertje. Ondanks dat het publiek zich daar niet altijd raad mee lijkt te weten, voelt het toch alsof er een klik is tussen band en publiek. McVeigh doet oprecht zijn best om een goede frontman te zijn en vertelt wel tien keer hoe geweldig hij het publiek, 013, Tilburg en Nederland in het algemeen vindt. Nee, een podiumbeest zal hij waarschijnlijk nooit worden, maar het is een begin.

Na het ingetogen ‘Come Down’ en het meer opzwepende ‘Death’, waarop het publiek eindelijk kan dansen, gaat de band van het podium af. Maar na niet al te lange tijd komen de Londenaren uiteraard weer terug. Symbolisch volgt als eerste toegift ‘Unfinished Business’ en na ‘Power & The Glory’ is het wachten op die andere grote hit. Gelukkig voor band en publiek gaat ‘Bigger Than Us’ wel vloeiend door de boxen.

White Lies doet het goed op de cd, maar zal zichzelf opnieuw moeten uitvinden om haar live-optredens meerwaarde te geven. Want een band als White Lies moet 013 in het vervolg met twee vingers in de neus uitverkopen.