The Secret trekt ondoordringbare muur van geluid op in 013

Tombs en Black Haven creëren passend duistere sfeer

Wouter de Waal ,

Een death metal bijeenkomst was het, in tegenstelling tot wat de webstek van 013 aankondigde, afgelopen donderdag niet in Stage01. Hard, log en zwaar echter wel: de drukkend warme atmosfeer in de zaal droeg aan die indruk nog verder bij. Met de geweldenaren van Black Haven en Tombs als stugge wegbereiders zorgde Southern Lord band The Secret voor een verpletterende concertervaring.

Tombs en Black Haven creëren passend duistere sfeer

Een death metal bijeenkomst was het, in tegenstelling tot wat de webstek van 013 aankondigde, afgelopen donderdag niet in Stage01. Hard, log en zwaar echter zeker wel: de drukkend warme atmosfeer in de zaal droeg aan die indruk nog verder bij. Met de geweldenaren van Black Haven en Tombs als stugge wegbereiders zorgde Southern Lord band The Secret voor een verpletterende concertervaring.

BLACK HAVEN
De avond begint meteen op ruige noot met de mannen van Black Haven, een bende Belgen die hoorbaar hardcore/punk wortels hebben, maar onder invloed van Neurosis en aanverwanten uit een zwaarder, rauwer en primitiever vaatje is gaan tappen. Terwijl op de achtergrond het hoofd van het totemdier der duistere machten, de geit, met dank aan The Secret reeds met goedkeuring toeziet, zetten de heren deskundig de donkere toon voor de avond.

TOMBS
Met het Amerikaanse Tombs belanden we vervolgens in meer door black metal geïnspireerd vaarwater, zij het dat ook hier loodzwaar smerig riffwerk (zoals via postcore van Black Sabbath vernomen) het geluid voor een aanzienlijk deel bepaalt. De stukken kennen vaak een prima dynamiek en spanningsopbouw en het is derhalve niet moeilijk om meegezogen te worden door de performance van dit gezelschap, ook al door de lichtelijk bedwelmende hitte.

THE SECRET
Het meest onontkoombare optreden is echter zonder twijfel het laatste. Het Sunn O)))-shirt van de voorman hier is duidelijk niet toevallig gekozen, want hoewel The Secret de trillende laagte van die band niet bereikt, deelt het duidelijk een sterke voorkeur voor ondefinieerbare zware geluidsmassa's. Een opvallend verschil wordt echter gevormd door de snelle maniakale uitbarstingen, die deze Italianen anders dan de dronemonniken onverwacht in hun stukken aanbrengen.

Ook het getergde geschreeuw van de frontman, vaak het enige element wat boven de ongebreidelde klankbrij uitrijst, laat trouwens duidelijk horen dat deze band net als de voorgangers op het podium uit de corehoek afkomstig is. Gezamenlijk schept men een uitzinnige klankcollage, waardoor de aanwezigen als gekluisterd worden. Verpletterend als een laag overscherende straaljager.