Ze schieten als paddestoelen uit de grond: de studio-albums van Bad Religion. De oerpunkers brengen al sinds het begin van de jaren tachtig met regelmaat punkplaten van – het moet gezegd worden - soms wat wisselende kwaliteit. Het tijdelijke vertrek van gitarist Brett Gurewit en de overstap naar platenmaatschappij Sony bracht de punkband in een diepe kloof. Het heilige punkvuur leek uitgeblust, totdat ze met The Empire Strikes First (2004) op de proppen kwamen. Sindsdien is elke plaat weer groot nieuws in punkland, zo ook het vorig jaar verschenen The Dissent Of Man, welke de Californiërs vanavond op Tilburgse bodem ten gehore brengen.
Maar eerst mag het Eindhovense punk ’n roll-gezelschap The 101’s het publiek in de Dommelsch Zaal opwarmen. Op het moment van schrijven heeft de jonge band al tweehonderd optredens in binnen- en buitenland op zijn naam staan. Vanavond laten ze hun nieuwe EP ‘Get What You Deserve‘ voor een bijna uitverkochte 013 horen. Een blik op de zaal verraadt dat het daar in de verste verte niet op lijkt. Niet meer dan twee honderd vroege vogels hebben hun plek in de loeihete Dommelsch zaal bemachtigd. Desondanks beloven de oer-Brabanders een rockshow van jewelste neer te zetten. Gehuld in strakke spijkerbroek is het de zanger die het meest imponeert. Met een stemgeluid als Dave Grohl (Foo Fighters) en een motoriek als James Hetfield (Metallica) is hij zonder twijfel de steunpilaar van The 101’s. Een veelbelovend ventje.
Dan breekt de tijd aan voor Bad Religion, die na een wat suf applaus en een evenzo suffe binnenkomst het voor hun ó zo vertrouwde podium betreedt. Een eigenaardig begin van een concert waar de punk-liefhebber maandenlang reikhalzend naar uitkeek. Komt dit door de hoge gemiddelde leeftijd van de aanwezige fans? Of schiet opener ‘The Resist Stance’ van de nieuwe plaat bij hen in het verkeerde keelgat? Waarschijnlijk is het dat laatste. Want hoewel de vijftigers uit Los Angeles met hun geruite bloezen, kale koppen en hoog opgetrokken (witte!) sokken er vrij oubollig uitzien, brengen ze de resterende songs vol overgave.
De oude songs, welteverstaan, want ook de andere nieuwe liedjes lijken de fans eerder kwijt dan rijk te zijn. Met name The Devil in Stitches kent een rommelige uitvoering en maakt een regelrechte einde aan de omvangrijke mosh-pits en bierregens. Voorman Greg Gaffin erkent dat niet alles vlot verloopt en geeft de rommelige setlist daarvan de schuld. “We hebben acht dagen vrij gehad om zo extra veel energie in dit concert te steken. Het is vervelend dat het dan toch misgaat”, verontschuldigt hij zich.
Als direct daarna Atomic Garden wordt ingezet, lijkt de zaal het alweer vergeten en gaat het van voor tot achter compleet uit zijn dak. Het meezinggehalte is – zoals bij elk Bad Religion-nummer - erg hoog, waardoor de stemming er in de bijna volle zaal goed in zit. Vocaal klinkt Gaffin dan ook als een klok. Als rasentertainer heeft hij helaas wel flink moeten inboeten. De hoogtijdagen van de altijd grappige en spontane Amerikaan lijken anno 2011 voorbij te zijn. Je ziet hem vanavond echt zijn best doen om grappig over te komen. Al denkend strompelt hij van hot naar her en schudt hij de ene na de ander slappe one-liner uit zijn mouw. “Wat doen jullie tijdens de vakantie?” is een zin die dit perfect illustreert.
Wat volgt zijn verwonderde blikken van het publiek en een kleine, doodse stilte. Gelukkig weet hij zich uit deze malaise te redden door een t-shirt in ontvangst te nemen met daarop de tekst ‘Titty Twister, open from dusk till dawn’. Gaffin herstelt zich met dit keer een geslaagde grap: “Daar vindt toch onze afterparty plaats?”
Niet veel later loopt de show met klassiekers als Let Them Eat War, No Control en Fuck Armageddon… This Is Hell op zijn eind. Nieuwkomer Cyanide, het lelijke eendje van The Dissent Of Men, wordt nog opvallend goed gespeeld en kan op veel enthousiasme rekenen. En als bij de toegift de grootste hit Infected en de quasi-emotionele meezinger Sorrow worden ingezet, kunnen de fans de zaal alsnog met een grote glimlach verlaten.