Het leek op het eerste gezicht een eigenaardige podiumkeuze voor een EP presentatie van Gerton Govers' melodieuze popvehikel The Light Brigade: de doorgaans stevig trillende planken van Little Devil. Dat de band afgelopen zaterdag toch bepaald niet de indruk wekte op een vreemde plek terecht te zijn gekomen, had alles te maken met het verrassend felle power pop geluid dat Govers die avond vol enthousiasme met zijn nieuwe groep neerzette.

PONDERTONE
De avond wordt op eigenzinnige wijze geopend door het Utrechtse Pondertone, een uit zanger/gitarist Patrick Tersteeg en toetsenist/accordeonist Tom Swart bestaand singer/songwriter duo dat zich specialiseert in schurende, veelal droevige liedjes die een hoog 'helaasheid der dingen' gehalte hebben. Als Tersteeg dan ook nog opmerkt dat hij vanavond met concentratieproblemen kampt vanwege een telefoontje even tevoren van zijn vriendin, die wist te melden dat hun buurman gewelddadig in de clinch is geraakt met zijn vrouw en de politie erbij is gehaald, is de sfeer compleet. Het geluid wordt in de loop van de set verder verrijkt door een trompettist en het geheel wordt op een interessante manier beëindigd met een uitzinnige vrije geluidsexploratie. Een prettig excentriek begin van deze bijeenkomst.

THE LIGHT BRIGADE
De avond draait natuurlijk echter om de presentatie van The History Of Light van The Light Brigade, het project van lokale liedschrijver Gerton Govers. Na een korte periode als eenzame artiest staat hij tegenwoordig weer met band op de planken. Dat het viertal zich met zijn direct aansprekende klanken onmiddellijk sterk onderscheidt van het relatief stugge voorprogramma, hoeft gezien de duurzame liefde van Govers voor pakkende en melodieuze jaren zestig pop niet te verbazen. 

Opvallender is dat het huidige groepsgeluid niet langer primair aan The Beatles en aanverwante Engelse bands doet denken, maar eerder aan Amerikaanse power pop acts als The Byrds en Big Star. Het resulteert in een sprankelender en krachtiger klank, waarin de gitaarinteractie centraal staat en voor toetsen geen plaats meer is. De kwaliteit van de liedjes en het zichtbare enthousiasme waarmee men dit verse materiaal ten gehore brengt doen de rest en zorgen voor een geslaagd concert, waarin een aan popheld Arthur Lee opgedragen vroege kraker van cultband Love naadloos past. Laat die langspeler dus maar komen.