Een voorprogramma hadden de mannen van DeWolff niet nodig. ‘Zoals jullie al gemerkt hebben, hebben wij geen voorprogramma. We gaan gewoon zelf twee uur spelen.’ Het getuigt van lef om zonder opwarmer het podium te betreden, maar de jonge Limburgers durfden het aan. Met succes. Al vanaf het eerste nummer is de kleine zaal van 013 in de ban van DeWolff. De band is zich zeer bewust van het feit dat een eerste indruk bepalend is. De eerste indruk: Drie jonge gasten in een maatpak. Lange woeste kapsels. Een paar ringen om de rechterhand van zanger/gitarist Pablo van de Poel maken het af. De eerste indruk wordt aangevuld met een twintig minuten durende versie van het nummer ‘Silver Lovemachine’. Het nummer bevat een aantal aanstekelijke gitaarrifs en verveelt dan ook geen minuut. Het is geluid dat de band produceert verbaast. Hoe kunnen jonge gasten als deze muziek maken in een stijl die alleen gemaakt werd toen zij nog niet eens geboren waren? Het is helemaal bewonderenswaardig hoe natuurlijk de band het over weet te brengen. De psychedelische rock ’n roll brengt het publiek even terug in de jaren ’60. Dat publiek verrijkt zich met vaders die door zonen naar het optreden zijn getrokken. Zij wanen zich even terug in de tijd van Led Zeppelin en The Doors en zullen een avondje jaloers zijn op de vader van broers Pablo en Luka van de Poel (drums). Naast de broers voegt het geluid van derde bandlid Robin Piso een extra laag toe. Scherpe gitaarrifs worden ondersteund door het bijzondere geluid van het Hammondorgel, waarmee de toetsenist ook graag experimenteert. Experimenteren doet de band sowieso graag. Het hele optreden wordt aan elkaar gespeeld als een grote jamsessie. Het publiek krijgt nauwelijks de kans te applaudisseren. Op de momenten dat de kans wordt geboden, wordt deze met beide handen aangegrepen. Zanger Pablo beloont dit aan het einde van het optreden met een spontane uitspatting door midden in de kleine zaal het optreden af te ronden. Is er dan nog een minpuntje te vinden in het optreden? Jawel. De teksten zijn lang niet altijd te verstaan, soms zijn er flarden te horen. Heel hinderlijk is het niet eens. Het maakt zelfs een beetje nieuwsgierig, een nieuwsgierigheid die tot de beoordeling van dit optreden echter open blijft. DeWolff weet duidelijk waar haar kracht ligt. De kracht ligt niet bij een minuutje in een populair tv-programma. Zelfs niet bij een volledig album. Het is allemaal wel goed wat ze doen, maar de band komt echt tot zijn recht in een twee uur durende set. De band heeft de muziekstijl al vroeg in de vingers en weet dit ook nog eens goed over te brengen. Het is de vraag hoe het grote publiek hier in de toekomst op reageert. Een advies is in ieder geval geboden: Flikker dat album lekker in de hoek en ga DeWolff live aanschouwen. Dan kun je weer lekker naar het album luisteren en je verwonderen.