In een tot de nok toe gevulde en navenant warme Kleine Zaal van 013 verzorgde Tilburgs cross-over trots Brotherhood Foundation na twaalf jaar stilte een (waarschijnlijk) laatste optreden op eigen bodem. Oude vrienden, bekenden en fans van het eerste uur konden zich derhalve nog eenmaal in clubverband laven aan de energieke en prima in elkaar stekende stukken van dit vijftal, dat uiteindelijk zowaar nog een mosh pit op gang kreeg.

RISE A THOUSAND
De zweterige reünie wordt in stijl geopend door de Bossche collega’s van Rise A Thousand, die met een pakkende mix van emocore en strakke stuitermetal inclusief zwaar gebrul de publiekstemperatuur tot nog grotere hoogten doet stijgen dan toch al het geval was. Zoals gebruikelijk bij deze band is het enthousiasme en de overtuiging die de groep in het algemeen en de zanger in het bijzonder tentoonspreiden één van de sterkste punten van de performance. De gemiddelde leeftijd van de aanwezigen is misschien wel wat te vergevorderd om deze bende van een passend energiek onthaal te voorzien, maar desondanks een heel aardige start van de avond.

BROTHERHOOD FOUNDATION
Het publiek is vanavond immers niet primair gekomen voor muziek die nu onder jongeren leeft, maar voor het in de jaren negentig zeer hippe cross-overgeluid van metal, hardcore en een vleugje hiphop, waarvan Brotherhood Foundation één van de belangrijkste vaderlandse exponenten was. Vandaag laat het oudere, hier en daar dikkere en kalere, edoch gelukkig niet veel wijzere vijftal horen dat van dat mengsel nog steeds een directe aantrekkingskracht uitgaat. Het zal daarbij overigens zeker helpen dat de nummers die deze oudere jongeren destijds geschreven hebben nog steeds erg gemakkelijk in het gehoor liggen en weinig aan energie hebben ingeboet.

Dat laatste geldt trouwens ook voor de performance van deze lieden: vocalist Gary van de Wouw (die tijdens het concert nog even mobiel contact legt met zijn hoogzwangere vrouw in Amerika) is met de jaren eigenlijk alleen maar meer vervaarlijk geworden en zijn ietwat beschaafder ogende en zingende collega Patrick van Fessem (tegenwoordig ook woonachtig in het buitenland) stuitert regelmatig vrolijk in het rond. Goed voorbeeld doet goed volgen, want tegen het einde van het optreden voelt een groep van leeftijdsgenoten in de zaal zich zowaar nog geroepen tegen elkaar op te gaan botsen. Ouderwets gezellig natuurlijk en als je dan als toegift ook nog klassiek springlied ‘Jump Around’ van House Of Pain speelt, is het feest vanzelfsprekend al helemaal compleet. Een waardig thuisafscheid van deze veteranen kortom (met een toepasselijk hilarisch Lingo intro bij ‘Cumshot’ als één van de vele geinige details), die dit weekeinde nog enige festivalbezoeken aan Groezrock en Paaspop afleggen om daarna weer uit het spotlicht te verdwijnen. De oude aanhang van de band heeft er echter weer een onuitwisbare herinnering bij.