Zowel de Hollandse heren van The Anacondas als de Italiaanse mannen van Wet-Tones hadden tijdens deze Fuel Club-avond instrumentale composities en een danig geestdriftige drummer te bieden aan de Bat Cave. De redelijk gevulde zaal werd door Wet-Tones tevens behaagd met matchende outfits, simpele doch charmante danspasjes en bekende (rock)nummers met een vette laag surfsaus erover.
THE ANACONDAS
Met een verscheidenheid aan niet al te alledaagse instrumenten (onder meer de bongo, castagnetten, dwarsfluit en triangel) is het Amsterdamse The Anacondas een bijzonder verkwikkende verschijning. De immer uitgelaten drummer Woody Sticks gooit in zijn enthousiasme een aantal keer zijn drumstokjes de lucht in en weet deze zelfs eenmaal weer op te vangen. Een zonnige zomeravond voelt dichtbij en zonder overdrijving valt te stellen dat de muziek gemakkelijk zou kunnen dienen als soundtrack van een misdaadserie uit de jaren zestig of zeventig.
Zou een mierenneukende zeurpiet bij The Anacondas nog wat op kunnen merken over de kleding (slechts drie van de vijf kerels hadden een zomers shirt aan, waarbij vooral het exemplaar van Sticks overtuigd Hawaïaans aandeed), de mannen van Wet-Tones doen het clichébeeld eer aan. Deze Italiaanse mannen weten zich te kleden. Alle vier dragen ze van top tot schoen dezelfde outfit, met bijpassende gitaarbanden in luipaardmotief. Behalve eensgezindheid in de kledingkeuze is er bij een nummer of twee ook eendracht in het dansen. Dit levert een welhaast lieflijk maar vooral koddig gezicht op: drie stoere kerels van (bijna) middelbare leeftijd die met elkaar doorgenomen kinderdanspasjes ten beste geven.
Waar gitaristen Bruno R'n'R en Caio vooral serieus voor zich uit kijken en bassist France (die na de meeste nummers een onhandige pas naar voren zet om een “Thank You” in 'Allo 'Allo-accent tot de bezoekers te richten) een blik heeft die zowel stoerheid als grote concentratie uitstraalt, toont het gezicht van drummer Lambi een wisselende reeks van niets aan de interpretatie overlatende gelaatsuitdrukkingen. Als hij volledig geconcentreerd is, lijkt hij in zijn verbetenheid bijna te huilen terwijl de vreugde van het spelen af en toe bij gebrek aan ruimte en te veel aan energie van zijn gezicht af springt. Heerlijk om naar te kijken en om naar te luisteren. Want de te korte stukjes waarin hij eventjes alleen of met ondersteuning van France los mag op zijn drumstel, smaken naar meer en zouden een welkome afwisseling kunnen zijn in het behoorlijke aantal covers-in-een-instrumentaal-surf-jasje.
Hoeveel feestjes der herkenning het namelijk ook oplevert om nummers als These Boots Are Made For Walking of Hava Nagila in surf-uitvoering te horen, er zit een limiet aan hoe lang dat intrigerend blijft zonder een been there, done that-gevoel op te leveren. Dat Wet-Tones net als The Anacondas drie kwartier speelt, is dan ook terecht, ook al is het niet zo dat de eerstgenoemde band beter is dan de andere, integendeel zelfs. Beide groepen hebben bewezen dé muziek bij uitstek te hebben om toffe soundtracks mee te creëren en, belangrijker nog, garant te staan voor een hupse avond.