STEELWING
Voordat onze Duitse helden aantreden, is het echter aan het Zweedse Steelwing om het publiek op te warmen (het oorspronkelijk eveneens aangekondigde Enforcer heeft afgezegd). Dat doen de mannen met een portie sterk op de jaren tachtig geënte heavy metal, waarin ze ongegeneerd hun liefde voor Iron Maiden uitleven. Zelfs de clowneske rood met wit gestreepte kousen en zweetbandjes van de zanger doen denken aan de outfits die Bruce Dickinson en consorten in het verleden hebben gedragen. Daarbij moet echter wel gezegd dat de stem van onze Zweedse vriend niet zo vol klinkt als die van de Iron Maiden zanger en vaker ver de hoogte in gaat à la Halford, maar dan minder krachtig. De strakke blote bast en dito zwarte broek van de voorman maken het gay heavy metal plaatje compleet. Geen verkeerde band, maar ook bepaald geen groep die het risico loopt de hoofdact van het podium te spelen.

BLIND GUARDIAN
Nu moet je ook van goeden huize komen om Blind Guardian naar de kroon te kunnen steken. Direct bij de opener ‘Sacred Worlds’ blijkt al het ongelofelijke vertrouwen dat deze groep door jarenlange ervaring in zijn eigen kunnen heeft gekregen (ook al staan de toetsen zoals wel vaker het geval is aanvankelijk te zacht). De groep oogt erg ontspannen en de terloopse opmerkingen van de zanger tussen nummers door bevestigen dat de mannen erg op hun gemak zijn in deze omgeving. Er is dan ook weinig om bang voor te zijn, want niet alleen zit het met het spelniveau van de bandleden (om het eufemistisch uit te drukken) ‘wel goed’, ook het publiek heeft er meteen ongelofelijk veel zin in en klapt en zingt massaal mee, van ‘Welcome To Dying’ tot ‘And The Story Ends’. Terecht ook, want de band weet binnen haar orkestraal aangedikte metal genoeg afwisseling aan te brengen, van het harde en duistere ‘Another Holy War’ tot de power ballade ‘Bright Eyes’ en de geweldige meezinger ‘Valhalla’. Het refrein van dat laatste lied weerklinkt zelfs ver na afloop van het nummer nog enige keren in het publiek. Het meest verrassend is echter misschien nog wel de reeks toegiften, niet zozeer vanwege het onvermijdelijke (en wederom integraal door het publiek meegezongen) ‘The Bard’s Song – In The Forest’, als wel door het progressief opgebouwde ‘Punishment Divine’ en meer nog het met Indiase ritmes en klanken doorspekte ‘Wheel Of Time’. Die laatste compositie kent zelfs een geheel traditioneel klinkend intermezzo inclusief toepasselijke videobeelden (die overigens gedurende bijna het gehele concert achter de band geprojecteerd worden). Met ‘Mirror Mirror’ komt dit concert uiteindelijk dan toch definitief tot een einde, waarna zowel band als publiek elkaar en zichzelf mogen feliciteren met hun inzet en toewijding.