Aan het begin van het jaar triomfeerde de band reeds op het Paradox podium, afgelopen woensdag keerde The Ploctones alweer terug voor een uitverkochte zaal, ditmaal met Harmen Fraanje erbij. Die toevoeging maakte het geluid van het funkjazz (en wat niet al) ensemble nog spannender.

Hij hoeft niet lang hoeven wachten om terug te keren en kan de foto van het appreciërende publiek (achteruitdeinzend en met de vingers in de oren) die de vorige keer op zijn verzoek gemaakt is onderhand wel dromen. “U was hier de vorige keer ook, nietwaar?” meldt Anton Goudsmit vanaf het podium aan een oudere heer. “Heel surreëel om u hier weer in levenden lijve te zien.” Voor even verloopt de avond ook min of meer langs dezelfde lijnen als begin dit jaar, maar dan klautert Harmen Fraanje achter de piano en lijkt de muziek meteen op losse schroeven te staan. Of in ieder geval nog meer dan daarvoor al het geval was. Het zorgt voor een geweldige dynamiek in het ensemble, waarbij de ervaring en muzikaliteit van de artiesten voorkomt dat het geheel al te onsamenhangend wordt. Het publiek krijgt veel enerverende jazz met bijzondere ritmische accenten voorgeschoteld, maar er is ook ruimte voor ballades (een enkele van de hand van Fraanje, van wie de band trouwens verschillende composities speelt die ook op dit gebied de veelzijdigheid van de pianist markeren).

Na de pauze komt de groep zo mogelijk nog meer op dreef en geeft een paar uitermate flexibele uitvoeringen van Goudsmit composities, waarin alle muzikanten (drummer, bassist, saxofonist, gitarist en pianist) volop ruimte geven en krijgen hun ding te doen, vaak met spetterende resultaten. Reguliere afsluiter ‘Muchacho’ lijkt als perfect ram- en blaasvehikel het onbetwiste hoogtepunt van de set, maar dan keren de heren nog terug met een vlammend stuk dat na een bizar heftige opening spontaan in een funkachtige atmosfeer terechtkomt en zo nog even verder alle kanten op stuitert, waarbij evenals eerder op de avond geluiden waargenomen kunnen worden die niet uit een van de gebruikelijke instrumenten afkomstig zijn (nadere inspectie leert dat de strot van de voorman hiervoor verantwoordelijk is). Er valt verder in muziektheoretisch opzicht vast nog veel over dit concert op te merken, maar de kern van de zaak is welbeschouwd dat het gewoonweg reuzeleuk is en daardoor veel vrolijkheid teweegbrengt. Het wachten is op de volgende Paradox performance van dit gezelschap – hopelijk met gast(en).