Aanvankelijk beloofde het afgelopen zondag ondanks alle heftige muziek een nogal ingedutte namiddagmatinee te worden in 013, met een schijnbaar aan statafels geketend loom publiek. Gelukkig veranderde de sfeer direct drastisch op het moment dat de veteranen uit New York het podium betraden.

DRAIN LIFE
Het programma vangt op het ietwat eigenaardige tijdstip van half zes aan, waardoor het feest van vandaag een onduidelijk midden houdt tussen een zondagmiddagpartij en een avondconcert. Ongetwijfeld is die vreemde tijd mede debet aan het wel erg rustige begin van de dag in de Kleine Zaal, waarbij het weinige publiek zich ook nog eens verschuilt achter de voor deze zondagmiddaggelegenheid opgestelde statafels. De Rotterdammers van Drain Life hebben de ondankbare taak verandering te brengen in deze apathische situatie – en slagen daar helaas nauwelijks in. Aan de bikkelharde, regelmatig naar thrash en death neigende en strak uitgevoerde hardcore/metal hybride zal het toch niet liggen en aan de uitstekend bij de muziek passende melige dansjes van de frontman (die ook nog eens de longen uit het lijf brult) evenmin. Jammer.

STRIKE FIRST
De volgens MySpace dode, maar naar het zich op het podium laat aanzien zeker nog wel levende jongemannen van Strike First mogen vervolgens proberen het publiek wakker te schudden. Dat lijkt echter wel overleden, of in ieder geval schijndood, hoewel sommige aanwezigen als een soort van zombies wel degelijk ietsje naar voren schuifelen. Met een enkele cover in de vorm van Life Of Agony’s ‘River Runs Red’ en veel eigen werk weet men desondanks een aardige set neer te zetten, die echter minder hard en ook wat rommeliger is dan die van de voorgaande band. De veelal korte hardcore nummers eindigen bovendien vaak nogal onverwacht. Geen slecht optreden verder, maar het had meer voor de hand gelegen deze rakkers voor Drain Life te laten spelen in plaats van andersom.

PRO-PAIN
Tot aan het aantreden van de hoofdact zijn er aldus weinig tot geen tekenen van actie in de zaal, afgezien van de in de aanloop naar dit concert dan eindelijk gestaag binnendruppelende schare toeschouwers. De gemiddelde leeftijd daarvan ligt tamelijk hoog en dat is eigenlijk ook niet verwonderlijk, want Pro-Pain is immers al een kleine twintig jaar actief en vierde zijn grootste triomfen in de jaren negentig. Dat de Amerikanen onder leiding van logge rots in de branding Gary Meskil echter nog steeds weten hoe een (politiek geladen) agressieve atmosfeer te creëren, blijkt al uit de prima intro van de show, een gesproken fragment uit een film dat ons woedend toeroept ons in deze tijden van economische depressie niet zielig aan onze baantjes en bezittingen vast te klampen, maar de ramen eens open te zetten en duidelijk te maken dat je een mens met (eigen)waarde bent.

Het daar onmiddellijk op volgende ‘Unrestrained’ (tevens opener van het nieuwe album) had geen toepasselijker titel kunnen hebben en zorgt meteen voor beroering in de zaal. Wat volgt is een muzikaal spervuur van anderhalf uur zonder ook maar een enkele adempauze, waarin krakers voorbijkomen als het lompe ‘In For The Kill’, het ietwat naar hardcore hiphop neigende ‘Let The Blood Run Through The Streets’ en natuurlijk uiteindelijk ook het ouderwetse ‘Foul Taste Of Freedom’. Het geluid is niet helemaal duidelijk gedefinieerd, maar goed genoeg om de vaak ijzersterke gitaarsolo’s mooi tot hun recht te laten komen en bovenal snoeihard. Het resulteert in een verpletterende concertervaring, die nog maar eens aantoont dat het Pro-Pain amalgaam van metalen techniek en hardcore hart nog jaren meekan.