Overweldigend, bombastisch en zwierend. Dat zijn de termen die vaak worden gebruikt bij shoegaze bands en dus ook bij Eins Zwei Orchestra. De band rondom het koppel Stefan en Lydia van Maurik doen vervlogen dagen van begin jaren '90 herleven door de feedback en distortion flink open te zetten. De haast engelachtige zang van Lydia is warm en wil je het liefst als een warm, paars-roze deken om je heen wikkelen. Het enige wat je de band kan aanreken is dat gitarist/zanger Stefan af en toe wel heel erg serieus kijkt. Als slot speelt de band een uitstekende cover van Smashing Pumpkins' '1979' en eindigt de hele set met een fijne bak noise zoals gebruikelijk bij shoegazerbands. (BvD)

Een klein café als Café Joris is al snel gezellig druk en dat is ook het geval als de volgens 3FM serieus getalenteerde zangeres en toetseniste Jesse Maria samen met gitarist Sjors Nederlof haar poppy singer-songwritercomposities speelt. Het feit dat Maria veruit de meeste aandacht krijgt van een aantal nogal enthousiaste fotografen ten spijt, is het Nederlof die muzikaal gezien het meest opvalt. Relaxed op de versterker zittend (er bleek geen stoeltje te zijn), het publiek amper aankijkend en in cadans met zijn instrument, lijkt het alsof hij slechts een fractie van zijn gitaarkunde aan hoeft te spreken om Maria bij te staan. Het is dan ook Nederlof die naast de op zichzelf alleraardigste performance van Maria dit optreden van meerwaarde voorziet. (MvH)

Dan weer terug naar het Piusplein om daar de Handsome Poets te zien. Net als Easy Joe wordt deze band gesteund door 3FM. En ook deze heren vormen samen een 'typische 3FM band': een groep leuke jongens die samen met veel plezier muziek maakt. Ze lijken wel wat meer durf te hebben op het podium dan Easy Joe. Op een gegeven moment rennen ze zelfs de zaal in om met ieder een ander onderdeel van de drumkit om op de bar en op tafel te gaan drummen. Aan enthousiasme is bij deze heren dus geen gebrek. Helaas is dit enthousiasme op een bepaald moment de enige reden om nog te blijven luisteren. De liedjes van deze band zijn namelijk wel allemaal leuk en catchy, maar de variatie tussen de nummers is jammer genoeg niet zo groot. (KK)

De aanvangstijd van Birth Of Joy in De Plaats blijft een beetje raadselachtig. Is het nu half twaalf zoals in het programmaboekje staat, of twaalf uur wat op het net wordt aangekondigd? Het power trio zelf lijkt de waarheid in het midden te zoeken en gaat een eindje voor twaalven aan de slag, maar tijd blijkt sowieso een ondergeschikte waarde voor deze groep. Met een sterk op de jaren zestig gericht geluid, waarbij vanwege de vocalen en het orgelwerk vooral The Doors meteen in de gedachten komen, speelt de groep een kleine anderhalf uur lang met niet aflatende energie de kroeg plat. Erg origineel is deze bende op zich niet (hoewel de afwezigheid van een bassist verrassend mag heten), maar ze beheerst wel het vermogen sterke liedjes te pennen en bovenal jams met een prima spanningsopbouw neer te zetten. Het resulteert in één van de beste performances van deze Popronde. (WdW)

Fleaco is een one-man-Justice-act. Dat klinkt veelbelovend, maar stelt in de uitwerking teleur. Gewapend met laptop (we zien niet wat erop draait, maar ongetwijfeld dj-favoriet Ableton Live) en basgitaar, wordt Studio getrakteerd op beats die niet misstaan op het Ed Banger label, maar te weinig variatie kennen en amper climaxen. De muzikant kan lekker 'slappen' op zijn basgitaar, maar legt het instrument alweer vrij snel neer. Daarna kabbelt het voort met af en toe een uitschieter, maar echt aanzetten tot compleet losgaan, doet het niet. Dan helpt een zelfbenoemde hype man op het podium ook niet meer. (BvD)