Met een in de doom scene gepokt en gemazeld trio als Place Of Skulls wist je afgelopen dinsdag in Little Devil wel wat je mocht verwachten. Inderdaad werkte de oudgediendenband van de overkant van de oceaan vakkundig een overtuigende zware set af, met een enkele aparte cover als aangenaam verrassingselement.

ETERNAL ELYSIUM
Wegens pech op de weg gaat de avond een stuk later van start dan gepland, maar zodra de apparatuur dan eindelijk geïnstalleerd is, gaan de Japanners van Eternal Elysium toch nog vrij rap van start. Hoewel, rap is misschien niet de beste omschrijving voor een band die zich na een meditatieve instrumentale aanloop op zombietempo op weg begeeft. De uitstraling van dit trio is nogal eigenaardig, al te beginnen op het visuele vlak met een zanger/gitarist en drummer die Aziatisch ogen naast een grote, blanke dame op bas en zang. Daarbij lijkt de groep erg naar binnen gekeerd en slaagt er nauwelijks in contact te maken met het publiek. Het correspondeert wel met de statische psychedelische stonerrock van het drietal, die qua stemming het midden houdt tussen zen contemplatie en doodsheid. Het gitaarwerk is dik in orde, maar met name de zangpartijen en soms vreemde basloopjes vergen een bijzondere smaak en de meeste aanwezigen lopen dan ook duidelijk niet enorm warm voor dit lichtelijk bizarre muzikale openingssalvo.

PLACE OF SKULLS
Dat is met het daaropvolgende Place Of Skulls wel anders. Dat is ook niet zo verwonderlijk, aangezien de leden van dit trio na decennia in de doomwereld te hebben rondgelopen (onder andere bij Pentagram en Death Row) wel weten hoe ze een pakkend nummer in elkaar moeten draaien en vocaal en instrumentaal inkleden. Het trio zet dan ook een prima set neer die de liefhebber van het doomgenre gemakkelijk weet te bevredigen en bij sommige aanwezigen aanleiding geeft tot energieke gesticulaties. De kwistig in het rond gestrooide gitaarsolo’s van de met zonnebril getooide en mede daardoor sterk aan Ozzy herinnerende frontman Victor Griffin gooien daarbij nog wat extra olie op het vuur. Een niet bepaald voor de hand liggende, maar zeker geslaagde loodzware cover van het vooral met Nina Simone en The Animals geassocieerde ‘Don’t Let Me Be Misunderstood' zorgt voor een welkome onverwachte draai in het concert. Ook afgezien van dat verrassende stuk kent het materiaal van de groep overigens voldoende afwisseling om het gehele optreden te blijven boeien en na afloop kan de doomfanaat dan ook voldaan huiswaarts keren in het besef geen wereldschokkende, maar wel een oerdegelijke performance van een stel culthelden in het genre te hebben bijgewoond.