Het is een ongewone combinatie: de bands Knalpot, Greyline en Krach op één avond. De drie bands hebben namelijk muzikaal weinig met elkaar gemeen. De avond schiet van elektronische freejazz (Knalpot) via rock/metal (Greyline) naar dansbare elektrorock (Krach). Verandering van spijzen doet eten, maar de opkomst en het verloop in publiek verraadt het venijn van de avond: is dit menu niet een beetje té gevarieerd?

KNALPOT
Het Amsterdamse duo Knalpot mag de avond beginnen. Qua show hoeft men niet veel te verwachten: behalve de guitige kleppen die ze als show element dragen, zijn de heren vooral met elkaar en hun instrumenten bezig. Knalpot laat liever de muziek het werk doen en dat doet ze met verve. De voornamelijk door elektronica en drums gedreven muziek (de gitaar is zelden als zodanig te herkennen) heeft geen haast, maar zet het op een onrustig loopje. Het spel kenmerkt zich door de bizarre stops en fills die royaal aanwezig zijn. Gecombineerd met de korte speelstijl en aandoenlijk klungelige synth-partijen, schept Knalpot het gevoel dat de nummers elk moment over hun eigen voeten kunnen struikelen. Maar net voordat dat dreigt te gebeuren, weten de Amsterdammers het nummer weer even op wat stevigere grond te zetten. Op deze momenten krijgt het publiek fijne dub geïnspireerde baslijnen en met echo gespekte drums, terwijl de synths die aandoenlijke onhandigheid die Knalpot zo goed weet te vangen, vast blijft houden. De balans tussen het onrustige maatwerk en de heerlijke rustpunten zorgt ervoor dat Knalpot 40 minuten moeiteloos weet te boeien.

GREYLINE
Vervolgens de beurt aan Greyline. Het optreden begint met enkele stevige nummers die meer rock dan metal klinken en het is duidelijk waarom de band de finale van de Grote Prijs 2008 heeft gehaald: de uitvoering is strak en de strot van de zanger klinkt lekker. Toch kunnen deze nummers als geheel niet overtuigen. De impact ontbreekt, gedeeltelijk door de nummers zelf, maar ook door de ingetogen podiumpresentatie. Echter, na een drietal nummers is het gaspedaal gevonden en wordt de hakbijl uit de kast gehaald: de stijl slaat ineens om naar Queens Of The Stone Age geïnspireerde stoner. Deze nummers zijn interessanter naar te luisteren en het lijkt erop of de heren er zelf ook meer zin in hebben. Het is dan ook jammer wanneer ze na twee nummers weer terug vallen op het rock/metal genre, waar het "meer-van-hetzelfde" gevoel toeslaat. De hekkensluiter is echter weer een aangename verrassing: een sludge geïnspireerd epos waarbij wederom zowel muziek en muzikanten beter weten te overtuigen. Dan is de conclusie toch wat wrang: Greyline leeft op bij de uitschieters in hun gespeelde repertoire, maar door de sterke variatie in zowel spel als show kan ze niet voldoende overtuigen.

KRACH
Tot slot is Krach aan de beurt. Deze tot "3fm serious talent" gebombardeerde mannen in uniform maken elektrorock (of "kinetische rock", zoals ze het zelf noemen). De muziek klinkt vrolijk, fris en uptempo. Binnen hun eigen spectrum varieert Krach voldoende met geluid en speelstijl waardoor de nummers interessant blijven met behoud van dansbaarheid. Van ego's hebben ze ook geen last: met de nodige zelfspot ("wij pretenderen hip te zijn") wordt reclame gemaakt voor hun EP. Gaat er gedurende het optreden iets op het podium mis, dan kunnen ze daar zelf ook om lachen. De combinatie van energieke, vrolijke dansmuziek en de relaxte instelling van de band zorgt, ondanks de lage opkomst en wat ingetogen publiek, toch een gezellige sfeer in de Bat Cave hangt. Krach heeft duidelijk de potentie om van een goed gevulde zaal een degelijk dansfeestje te maken. Dat dit hier niet is gebeurd, ligt meer aan de omstandigheden dan Krach zelf.