Ter presentatie van zijn eerste Excelsior album ‘Stil Leven’ deed Harm Goslink Kuiper afgelopen vrijdag de Kleine Zaal van 013 aan. Vergezeld van een begeleidingsband die net als de frontman voornamelijk van afvalmateriaal in elkaar geknutselde instrumenten bespeelde, wist de Rotterdamse doe-het-zelver het publiek moeiteloos in de greep te houden.

Erg licht is het niet in de Kleine Zaal wanneer Goslink zijn eerste liedjes speelt en je begrijpt ook al snel waarom: de normale podiumbelichting staat nauwelijks aan. De planken lijken nu meer de vloer van een intieme huiskamer, waarin de veelzijdige kunstenaar met aanhang zijn met zwarte humor doorspekte melancholieke liedjes uitvoert. Als je ‘m zo op het podium ziet staan, lijkt een vergelijking met labelgenoot Spinvis voor de hand te liggen, maar die gaat in meerdere opzichten ernstig mank. Regels als “Ja, ik wil graag neuken en ik draai er niet omheen/Maar iedere nacht sta ik weer alleen/Ik vrij wel met mezelf” zul je waarschijnlijk niet snel uit de mond van de man uit Nieuwegein vernemen. Direct en rauw zijn hier de kernwoorden (of hard en zielig zo je wilt). Veel teksten draaien net als de bovenstaande om het verlangen naar contact met de medemens en dan met name naar lichamelijk contact met vrouwen – ‘bohemien zoekt gemeenschap’.

Het tot volwaardige instrumenten bewerkte afval waarop Goslink (net als de drummer en bassist) speelt, past natuurlijk goed bij de rafelige thematiek van de liedjes en geeft die een extra warm karakter (alleen de beide dames van de groep bespelen conventionele instrumenten, ongetwijfeld omdat cello en accordeon erg moeilijk zelf van gebruikt materiaal te maken zijn). Bovendien neemt hij bij verscheidene nummers een ander snaarinstrument ter hand dan zijn ‘normale’ uit fruitkistjes en dergelijke opgetrokken gitaar om ze een eigen klankkleur mee te geven. Zo blijken onder andere afgedankte koek- (“de koekjes waren trouwens heel vies”) en visolieblikken heel geschikte klankbodems.

Dat ondervindt ook de frontman van Triggerfinger, die samen met de op een hergebruikte snare drum tokkelende bassist en de op (blijkbaar onvermijdelijke) fruitkisten rammelende drummer van dezelfde band op uitnodiging van Goslink tussendoor even een akoestische miniset speelt. Hij is duidelijk in zijn nopjes met zijn blikken instrument (“zijn we toch nog een beetje stoer, want er zit metaal in”) en het trio als geheel geeft een overtuigende performance, tijdens welke zelfs nog een vers nummer van de in het najaar te verschijnen plaat voorbijkomt. Een leuk en (ondanks het ontbreken van de gebruikelijke versterking) rockend optreden.

Vervolgens schakelen we weer over naar Goslinks ‘literaire’ liederen (“Braille lezen met mijn tong/Voor het plot blader ik nog wat naar beneden/Je blijft een boek met een open einde”), waarbij hij op een gegeven moment vraagt of het ons al opgevallen is dat ze in het Nederlands gezongen worden, om direct daarop ‘Ma Petit Gazelle’ in te zetten. Een prachtig tragikomisch geheel kortom, wat ongetwijfeld ook gezegd kan worden van het nieuwe album, dat daarbij nog een uitgekiend stukje vakwerk is (Goslink is naast muzikant tevens schilder en heeft derhalve het artwork van zijn verse nakomeling zelf verzorgd: zoals de titel al doet vermoeden prijkt op de achterkant een stilleven met fruit – die vruchten schijnen een ware obsessie voor de kunstenaar te zijn – terwijl de voorkant de achterkant van het schilderij voorstelt, dat je ook nog daadwerkelijk aan de muur kunt bevestigen). Liefhebbers van het betere (voornamelijk) Nederlandstalige werk hebben er met Goslink een nieuwe held bij, zoveel is na deze avond wel duidelijk.