Zou 2010 met een optreden in De Wereld Draait Door en veel andere positieve media-aandacht dan eindelijk de boeken in gaan als het jaar van Woost? Het nieuwe liedmateriaal is er in ieder geval zeker krachtig genoeg voor, zo bewees de band afgelopen zaterdag ten overvloede in de Kleine Zaal van 013.

THE VAN JETS
Voordat de grote jongens van eigen bodem het podium bezetten, mag het Vlaamse vrolijke viertal The Van Jets nog even laten zien hoe je een feestje bouwt. De aan Iggy Pop, Lou Reed en David Bowie herinnerende androgyne uitstraling van de zanger/gitarist wordt muzikaal gecompleteerd door een vooral aan eerstgenoemde refererende rauwe en directe rockaanval, die bovendien onmiskenbaar de invloed van hedendaagse Britse indiebands heeft ondergaan. Het resulteert in een set vol pakkende en energieke nummers, die zowaar voor enige beroering zorgen in het doorgaans toch behoorlijk gereserveerde publiek van verantwoorde popliefhebbers. Aan de podiumpresentatie zal het dan ook niet liggen, met een strakke lichtshow waarin de nadruk ligt op zwart/wit en een enthousiaste frontman die uiteindelijk te midden van het publiek losgaat op zijn instrument. Een door trommels gedomineerde finale beëindigt deze uitgelaten performance op een passende noot.

WOOST
Het contrast met de hoofdact van de avond is wat dat betreft groot, want hoewel je beide bands in brede zin indierock kunt noemen, is de sfeer waarin Woost opereert eerder reflectief en naar binnen gekeerd dan extravert, met de emotionele zang van Koen-Willem Toering en de goed doorwrochte opbouw van composities als grootste troeven. Het van het nieuwe album geplukte ‘Can I Watch You Change’ zet in dat opzicht meteen de toon, zij het dat de daaropvolgende nummers ‘Teleskopia’ en ‘Trivia’ zeker ook hun harder rockende momenten hebben. ‘Speak’ ademt dan weer een kenmerkend melancholische atmosfeer, waarbij de aan indieheld Mark Linkous (die eerder dit jaar zelfmoord pleegde) opgedragen Sparklehorse cover ‘Spirit Ditch’ prima aansluit.

Na het vier jaar terug tijdens een interne bandcrisis geschreven ‘Something Beautiful’, dat zijn naam overigens alle eer aandoet, is het tijd voor het titellied van het nieuwe album. Zoals veel stukken op die plaat handelt ook ‘Six Minutes South’ over een relatie, nota bene met een meisje dat in Tilburg woonde of woont, die na Toerings vertrek naar Utrecht spaak is gelopen (dat je van daaruit in zes minuten naar Tilly kunt gassen is natuurlijk een tikje irreëel, maar de zes harmonieert wel mooi met ritme en maatsoort van het lied). In een rechtvaardige wereld zou dit nummer met zijn ijzersterke opbouw (die vanavond trouwens opzettelijk net even anders wordt uitgevoerd dan op schijf) en onweerstaanbare melodie een grote hit moeten worden.

‘Not For Now’ en oudje ‘Alcohol’ rocken vervolgens op een respectievelijk opgewekte en verbeten manier, waarna het epische en bespiegelende ‘Easier’ de reguliere set afsluit. Met het kalme, maar maat- en instrumenttechnisch ongebruikelijke ‘Unforgiven’ (waarop Gijs Coolen de gitaar even verruilt voor de mandoline) en het van (zelf)spot vervulde ‘Hard To Live With’ komt deze bijeenkomst dan definitief tot een einde.

Tot zover de trivia. Kern van de zaak is dat Woost zich met dit optreden wederom meester van het intelligente rocklied betoont en het van harte te hopen is dat men zich dat in Nederland (en daarbuiten) ook steeds meer gaat realiseren. Meer Woost in de ether is immers zeer bevorderlijk voor de levensvreugde.