Het gezamenlijke einde van de gitaarvirtuozen werd helaas ernstig beknot in verband met vertrekkende treinen. Verder voldeed de avond met Guthrie Govan, José de Castro en Richard Hallebeek afgelopen dinsdag in 013’s Stage01 ongetwijfeld aan de verwachtingen van het specialistische publiek.

Het programma vanavond is zo opgebouwd dat de drie gitaristen eerst solo spelen (begeleid door René Engel op drums, David de Marez Oyens op bas en Coen Molenaar op toetsen), waarna ze samen jammend afsluiten. Onze landgenoot Richard Hallebeek verzorgt de aftrap met een sterk op fusion geënte set, waarin ongebruikelijke akkoorden en enigszins etherische klanken een kosmische sfeer creëren. Luisteren naar zijn gitaarspel heeft vaak wat weg van eindeloos staren naar de regenboogkleuren die de zon op een wateroppervlak veroorzaakt. Een ietwat autistische aanleg bij de toeschouwer helpt om het geheel op waarde te kunnen schatten. Gelukkig zit dat bij dit publiek van gitaaradepten wel snor. Met een mix van eigen werk, composities van muzikale vrienden en een jazzrockversie van Wayne Shorter's klassieker Footprints (oorspronkelijk te bewonderen op Miles Smiles, een album dat iedere muziekliefhebber eigenlijk in huis zou moeten hebben) weet Hallebeek hen dan ook goed te bedienen.

Vervolgens is het de beurt aan José de Castro om zijn kunnen te etaleren. Waar Hallebeek duidelijk schatplichtig is aan de jazz, staat de opgewekte Spanjaard met beide benen in de rocktraditie. Het zorgt voor een aangenaam contrast met de vorige set. Het eenvoudigere idioom waarvan deze gitarist zich bedient en het grote enthousiasme waarmee hij tekeergaat op zijn snaren resulteren in een toegankelijk optreden, dat zelfs de verdwaalde niet-gitarist in de zaal zal weten te bekoren. De grote hoeveelheden rook die op het podium worden geblazen en de bijzondere belichting werken wat dat betreft trouwens ook erg mee. Alles bij elkaar genomen is dit het meest direct aansprekende concert van de avond. Weliswaar weet de beste man zich tussen nummers door nauwelijks in het Engels uit te drukken, zijn muzikale taal is uitermate begrijpelijk.

Alhoewel, de performance van Guthrie Govan brengt ook onmiddellijk een vreugdevolle reactie bij de luisteraar teweeg. Niet zozeer vanwege de aard van het materiaal dat hij speelt, maar door de fabuleuze manier waarop hij dat doet. Hij lijkt zijn hand niet om te draaien voor welk genre dan ook en zelfs voor de gitaartechnisch niet onderlegden is meteen duidelijk dat hij de vorige spelers qua techniek een heel eind achter zich laat. Gitaarspelen lijkt voor Govan even vanzelfsprekend en eenvoudig als ademen en de hoeveelheid noten die hij vloeiend in een enkele maat weet te verwerken, is simpelweg duizelingwekkend.

Dat wil overigens niet zeggen dat we hier uitsluitend met een snelheidsmonster te maken hebben, want vaak neemt de Brit ook gas terug voor lyrische passages. Veelzijdigheid en humor vormen de centrale kenmerken van zijn stijl, die rustig tussen funk, reggae, rock en wat dies meer zij op en neer veert, met een enkele onverwachte verwijzing naar een bekende deun (zoals de Stevie Wonder-hit Superstition). In zijn onvoorspelbaarheid en ironie heeft hij wel wat weg van Frank Zappa – ook in zijn droogkomische commentaar tussen stukken trouwens, dat hij naar aanleiding van een kreet uit het publiek onderbreekt met de woorden: “A great poet just said ‘whatever’. Thought I’d share that wisdom with you.”

In tegenstelling tot die bizarre meester reikt Govan's naam en faam niet verder dan de kleine kring van gitaarfanaten en dat is zowel jammer als begrijpelijk. Jammer omdat zijn vaardigheid zo groot is dat het zonde is dat er niet meer mensen mee bekend zijn. Begrijpelijk omdat hij met zijn instrumentale composities binnen de grenzen van de ‘gitaarmuziek’ blijft en in tegenstelling tot iemand als Zappa (of de eerder dit jaar overleden Willem Breuker) geen vrolijk totaalconcept om zijn muziek heen weet te bouwen, dat een aantrekkingskracht op een bredere kring van muziekliefhebbers kan uitoefenen. Het zij zo.

Wat overigens op deze specifieke avond een beetje jammer genoemd mag worden, is dat ze niet vroeger van start is gegaan. Daardoor moet de afsluitende jamsessie alweer heel snel worden beëindigd. Veel aanwezigen zijn immers van ver gekomen voor dit nicheconcert en moeten hun laatste trein terug nemen, iets wat al tegen het einde van Govan's soloset voor een legere zaal zorgt. Zeker iets om bij dit soort concerten in de toekomst rekening mee te houden dus. Desalniettemin een zeer bevredigende bijeenkomst voor de obsessieve gitaarfreak.