Knut pretentieloos snoeihard

Hauschka adembenemend mooi

Linda van Loon ,

Donderdagavond was de tweede editie van Incubated. De ruimdenkendheid van de bezoeker werd op de proef gesteld met de bijzondere, niet allerdaagse pianomuziek van Hauschka en de postcore van Knut. Voor de echte waaghals waren er voorafgaand aan deze avond nog twee in-stores in Sounds van Gregory & the Hawk en Les Shelleys.

Hauschka adembenemend mooi

Donderdagavond was de tweede editie van Incubated. De ruimdenkendheid van de bezoeker werd op de proef gesteld met de bijzondere, niet allerdaagse pianomuziek van Hauschka en de postcore van Knut. Voor de echte waaghals waren er voorafgaand aan deze avond nog twee in-stores in Sounds van Gregory & the Hawk en Les Shelleys.

GREGORY & THE HAWK
Mooie muziek hoeft niet altijd ingewikkeld zijn. Dat bewijst Gregory & the Hawk. Zangeres Meridith begeleidt zichzelf op gitaar of harp. Ze zingt lieve liefdesliedjes met haar schattig fragiele stem. Het is dan ook doodstil in Sounds, waar ze helaas maar vijf nummers mag spelen. Vijf veelbelovende nummers en hopelijk zien we haar dan ook terug op Incubate of op een podium ergens in de buurt. Gelukkig heeft ze al een aantal cd's gemaakt waarmee je de donkere dagen voor Kerst kunt opvrolijken.

LES SHELLEYS
De breekbare muziek van Gregory & the Hawk maakt plaats voor de lieflijke samenzang van Tom Brosseau en Angela Correa. Een cover van Frank en dochter Nancy Sinatra's 'Something Stupid' ontbreekt niet. Ook Les Shellyes bewijzen dat je niet veel nodig hebt om muziek te maken. Tom speelt gitaar en Angela klapt en stampt met haar voetjes op de vloer. De muziek is echter eenvoudig en niet speciaal waardoor het al snel verveelt en je het gevoel bekruipt dat je dit in je strandhuisje op Schiermonnikoog ook best had kunnen bedenken met je man/vrouw.

HAUSCHKA
Vorig jaar nog op Incubate en dit jaar terug op dezelfde lokatie, de Duitse pianist Hauschka. Ook vanavond tovert hij weer vanalles uit zijn trukendoos om in zijn vleugel te kunnen leggen. Ikea zou jaloers zijn op dit opbergsysteem annex muziekinstrument. De kracht van Hauschka ligt niet zozeer in zijn pianospel, maar in de combinatie van het geluid van de meetrillende objecten en de pianoklanken. Volker, zoals Hauschka in het dagelijks leven heet, is meer een kunstenaar dan een pianist. Hij haalt het uiterste uit zijn instrument zonder daarbij afbreuk te doen aan de heldere klanken van de vleugel.

Vanavond improviseert hij, want zijn laatste plaat is in samenwerking met een 12-koppig orkest en deze heeft hij vanavond niet bij zich. Om toch te laten horen wat hij normaal gesproken maakt, speelt hij een nummer van zijn laatste plaat, Mount Hood. Hij mag dan wel geen orkest bij zich hebben, wel een hele berg pingpongballen die hem vergezelt op zijn muzikale trip. Waar het ene nummer lieflijk en troostend klinkt, werkt een ander op je zenuwen door de ingenieuze kakofonie van rare geluidjes. Echter verschijnt het kippenvel pas op de armen bij de nummers waarbij de momenten dat de troepjes in de klankkast worden aangeslagen gering zijn. Hauschka laat vanavond wederom horen hoe betoverend mooi zijn spel kan zijn.

KNUT
Knut speelde ook al eerder op Incubate. Toen alleen in een heel andere setting: een donker, propvol, rokerig Extase vol met 'agressieve' metalmannen. Vanavond in Paradox zijn de tegenstellingen nog nooit zo groot geweest: post-hardcore/sludge na een experimenteel pianoconcert, met het zaallicht nog aan en voor een vredelievend publiek waarbij het maar de vraag is hoelang ze het gaan volhouden. Verrassend is het dan ook wanneer blijkt dat de zaal niet is leeggestroomd na het eerste nummer. Erg veel langer wordt het metalgeweld niet geduld en er blijft dan ook select groepje hoofdschuddende en bierdrinkende mensen over.

De Zwisterse heren laten er geen gras over groeien en slopen vanaf het eerste moment alles wat je lief is. Drummer Roderic Mounir (type: overdag scheikunde docent met geitenwollensokken en zweetplekken) haalt het uiterste uit zijn instrument, doet niet aan drumkrukjes en mept al staande zijn drumstel aan gort. De rest van de band volgt in het slopen. Aan de setlist houden ze zich ook al niet meer. Het is verrassend om te horen hoe strak een band kan blijven spelen wanneer het lijkt alsof men als een wervelwind instrumenten oppakt en ze bespeelt. Het laatste nummer 'Harmless' is hoorbaar de doodsteek waarin alle nog aanwezige energie wordt gestopt. Een geweldig einde van een gewaagde, maar zeer geslaagde tweede editie van Incubated.