Sinds het twaalf jaar geleden opging in het grote 013, was het natuurlijk toch al niet meer echt wat het ooit geweest was. Afgelopen vrijdag viel het doek voor undergroundpodium Bat Cave dan definitief, met een afscheidsfeest vol harde en gruizige tonen en foto’s uit de oude doos.

BOERENKOOL MEEJ WORST BAND
Niet alleen de Bat Cave wordt deze avond ten grave gedragen, ook onze eigenste Boerenkool Meej Worst Band geeft er de brui aan. Dat mag de feestvreugde echter zeker niet drukken: getooid met malle hoedjes en een enkel oranje-shirt op een onder andere met een onvermijdelijke rookworst gedecoreerd podium, geeft de bende een heel vermakelijke show vol krakers als Tilburg Aan Zee en Bier. Over de duizelingwekkende muzikale prestaties van deze in jazz en klassiek gepokte en gemazelde vaklui hoeven we het vanzelfsprekend niet te hebben. Veel belangrijker is de ruime aanwezigheid van alcohol en confetti in het vleermuizenhol. Tegen het einde van hun performance krijgen de mannen zowaar een Gouden Plaat uitgereikt voor hun vers van de pers gerolde album. Wat wil je nog meer bij je afscheid?

HOOGHWATER
Vervolgens mogen de heren van Hooghwater aan de bak in de Kleine Zaal en zoals verwacht geven ze een uitstekend visitekaartje af aan de eventuele verdwaasde zielen die deze topband uit Tilburg nog niet kennen. De geestverruimende rock waarin deze groep grossiert, valt wel een beetje uit de toon bij de rest van het programma. ook al hebben de individuele leden hun sporen wel verdiend in de hardcore/punkscene. De plastic palmbomen die voor deze gelegenheid aan weerszijden van het podium zijn opgericht en het rare roze flamingoding met geassorteerde kleurige rommel in de zaal versterken die exotische indruk nog. Het stimuleert eigenaardige gedachtesprongen. Zo dient zich plotsklaps het idee aan dat deze groep ook best wel eens goed tot zijn recht zou kunnen komen in theehuizen en dat het straight edge-shirt en de Istanbul-bekkens van drumheld Ries Doms daar ook geenszins zouden detoneren. Hier moet vroeg of laat werk van gemaakt worden, zoveel is zeker.  

THE BUTCHER
Met The Butcher belanden we daarna direct weer met de pootjes op aarde, want deze band maakt korte metten met alle psychedelische uitspattingen. Ouderwetse rauwe hardcore/punk is waar deze Brabanders voor staan, tot zichtbaar genoegen van het publiek in de Bat Cave. Dat gaat namelijk bij deze makkers veruit het hardst uit zijn dak, voor zover dat de aanwezigen op hun doorgaans ietwat gevorderde leeftijd nog vergund is. Niet verwonderlijk ook, want het is moeilijk om stil te blijven staan bij de pakkende en geweldig energieke nummers die door deze bende op de zaal worden afgevuurd. Mooi en passend om op deze afscheidsavond nog wat vertrouwd geduw en getrek in dit hol te zien.

SURF-O-MANIACS
Dat zit er bij het daaropvolgende Surf-O-Maniacs niet bepaald in, ook al omdat de aandacht op dit punt van de avond steeds meer begint te verschuiven naar de op de zijwand van de Kleine Zaal geprojecteerde foto’s uit het illustere verleden van de Bat Cave. Daaruit valt trouwens op te maken dat de Bat Cave met haar verhuizing naar 013 behoorlijk aan karakter heeft ingeboet, zoals de ziel van welhaast alle ondergrondse podia in Nederland door ambtelijke lijntrekkers langzaam maar zeker om zeep wordt geholpen. Het kraakverbod vormt welbeschouwd het slotstuk van deze betreurenswaardige ontwikkeling. Maar dat terzijde. Neemt niet weg dat dit drietal op leeftijd best een interessante set speelt, waarin inderdaad een sprankje surf te bespeuren is, hoewel garagerock de boventoon voert. Met de van MC5 bekende klassieker Ramblin’ Rose komt deze performance tot een bevredigend einde.

CRACKS IN THE WALL
Terwijl oude vleermuisholbewoner Danny in de Kleine Zaal op waarlijk onnavolgbare wijze de Wham! hit Last Christmas naar eigen hand zet, tekenen de lokale snelheidsmaniakken van Cracks In The Wall voor het laatste optreden van de avond in de Bat Cave. Met stukken die dusdanig rap uit de startblokken schieten dat ze al afgelopen zijn voordat je van hun begin bewust bent, zorgen deze speedcore-jongens voor een passend staartje bij een feest dat muzikaal gesproken de niet-commerciële kant van de jaren tachtig weer even deed herleven. Daarna kan iedereen zich bij de bar vervoegen om herinneringen op te halen aan voorbije tijden, toen er ook fysiek nog ruimte was voor zoiets als een onafhankelijke muziekcultuur.