Twee herrezen bands die in de loop van hun carrières muzikaal behoorlijk wat grenzen verlegd hebben als laatste acts op het hoofdpodium, twee vooraanstaande groepen uit de nieuwe lichting death metal als openers. De slotdag van Neurotic Deathfest had een iets avontuurlijker karakter dan de dag ervoor.

ORIGIN
Twee jaar geleden maakten ze op ditzelfde festival al indruk op het kleine plankier en derhalve mogen de Amerikanen van Origin deze keer op het hoofdpodium aantreden om de direct al goedgevulde grote zaal met hun rap, bruut en technisch doodsgeraas om de oren te slaan. Het zet de toon voor de dag, waar weliswaar net als gisteren de nodige oude grootheden aantreden, maar het tempo gemiddeld een tandje hoger ligt en de insteek vaak technischer is. Een passende aftrap van deze zaterdag dus.

DYING FETUS
Het eveneens Amerikaanse Dying Fetus trakteert het publiek vervolgens op hun typische mengeling van stevig onderlegde extreme metal met pakkende hard- en grindcore ritmes. Dit drietal is (zoals de dienstdoende 3VOOR12-fotografe achteraf terecht opmerkt) in vergelijking met het over een loslopende grafreutelaar beschikkende Origin visueel gesproken een stuk statischer. Maar het meeslepende karakter van de muziek is op zichzelf al meer dan genoeg om de aanwezigen enthousiast en voor een aanzienlijk deel wild aan het dansen te krijgen. Misschien wel het meest aanstekelijke concert van de dag.  

IMMOLATION
Met de oude rotten van Immolation betreden we vervolgens een muzikaal gesproken stuk hermetischer territorium. Ritmisch afwisselend is hun geluid zeker wel (en de drummer verdient dan ook alle lof), maar niet op een manier die erg uitnodigt tot meedeinen. De vaak amelodische gitaarpatronen maken het bandgeluid er ook niet bepaald toegankelijker op en het mag dan ook een klein wonder heten dat er überhaupt nog mensen zijn die er in slagen hierop te moshen. Dat dit toch gebeurt, hangt ongetwijfeld voor een belangrijk deel samen met het feit dat deze sympathieke New Yorkers hier te lande een trouwe fanschare hebben opgebouwd. Dankzij festivals zoals het Stonehenge festival herkent de frontman daadwerkelijk de fans en spreekt hij hen aan. Daardoor krijgt deze compromisloze performance ook wel iets gemoedelijks.  

LOCK UP
Het internationale gezelschap dat zichzelf Lock Up gedoopt heeft, speelt vervolgens een pot ultrasnelle grindcore die afgezien van de iets meer naar hardcore neigende vocalen van Tomas Lindberg verdomd veel weg heeft van Napalm Death. Dat is trouwens ook niet zo gek, aangezien oorspronkelijk de helft van dit viertal van die band afkomstig was. Tegenwoordig is dat nog maar een kwart door het overlijden enige jaren geleden van gitarist Jesse Pintado (vervangen door Anton Reisenegger), hetgeen de zanger tijdens dit concert nog even memoreert. Afgezien van het visueel immer opvallende bassende zwaargewicht en enig overgebleven Napalm Death-lid Shane Embury, wordt de aandacht bij deze band echter vooral getrokken door drumbeest Nicholas Barker, die overigens gisteren ook al bij Benediction te bewonderen was. Met zijn zeer strakke getrommel als basis zet Lock Up vandaag een prima optreden neer.   

PESTILENCE
De Nederlandse inbreng op het hoofdpodium van dit festival wordt dit jaar verzorgd door de legendarische band Pestilence, die na in de jaren negentig van het toneel te zijn verdwenen recentelijk opnieuw actief is geworden en vorig jaar zelfs een nieuwe schijf met de toepasselijke titel 'Resurrection Macabre' heeft uitgebracht. Tot grote vreugde van uw verslaggever (maar wellicht niet van een substantieel deel van de andere aanwezigen) speelt de band vanavond met 'The Level Of Perception' zowaar een nummer van het helaas door veel metaalfanaten gekraakte experimentele album 'Spheres'. De nadruk ligt echter begrijpelijkerwijs op het nieuwe materiaal, dat teruggrijpt naar de bruutheid uit de begindagen van de groep, zij het met een behoorlijk wat complexer muzikale aanpak. Het resulteert in een van de avontuurlijkste optredens van het festival, maar nog niet een van de beste, want hoewel de spelkwaliteiten van de individuele muzikanten buiten kijf staan, laat het samenspel regelmatig nogal te wensen over. Desalniettemin heel goed om te zien dat deze groep weer op de planken staat.       

INSISION
Voor degenen die na twee dagen doorrammelen nog steeds de buik niet vol hebben van zwaar brute death metal, bieden de bebaarde Zweden van Insision vervolgens een ouderwets gezellige combinatie van razend dubbel baswerk, laag basgegrom, rappe gitaarloopjes en onverstaanbare keelklanken. Verder in het geheel niets nieuws onder de zon, maar getuige de uitpuilende Bat Cave ook tegen het einde van dit doodsfeest nog aantrekkelijk genoeg voor veel bezoekers. Lekker knus is het in ieder geval wel.   

CARCASS
Tot slot is het aan de metalen gigant Carcass om dit festival (althans wat het hoofdpodium betreft) af te sluiten met een performance waarin de ganse illustere geschiedenis van dit Engelse gezelschap in niet-chronologische volgorde de revue passeert: van het primitieve en energieke 'Genital Grinder' van debuut 'Reek Of Putrefaction' tot het vrolijk getitelde en klinkende 'Keep On Rotting In The Free World' van het acht jaar later uitgebrachte, maar in muzikaal opzicht vele lichtjaren verwijderde 'Swansong'. Elk nummer wordt begeleid door toepasselijke videobeelden op het achtergrondscherm, maar de voornaamste attractie van dit concert is toch wel gelegen in het gitaarwerk van Bill Steer en vooral Michael Amott, die zeker bij liederen uit de Necroticism- en Heartwork-periode als 'Corporal Jigsore Quandary' en 'No Love Lost' volop gelegenheid krijgt zijn melodische vernuft te tonen. Wel een beetje jammer dat de pauzes tussen de nummers vaak behoorlijk lang zijn. Daarbij kent de set natuurlijk nauwelijks verrassingen, aangezien deze groep sinds haar reünie enige jaren geleden geen nieuw materiaal het licht heeft laten zien. Neemt echter allemaal niet weg dat dit concert door de bank genomen een groot feest der klassiekers is en daarmee een meer dan waardige hoofdschotel van deze laatste festivaldag vormt.