Na lange tijd buiten dienst te zijn geweest, streek de intercontinentale zeppelin van Transatlantic afgelopen donderdag voor het eerst in bijna tien jaar weer neer in Tilburg. Dit duidelijk tot grote vreugde van de zeer talrijke aanwezigen, die met gejuich, handgeklap en meezingen deze bijna vier uur durende bijeenkomst tot stevig succes maakten.

UITGESPONNEN
Een voorprogramma is er vanavond niet, maar dat zal niemand missen. De heren van Transatlantic (net als de vorige keer aangevuld met Daniel Gildenlöw van Pain Of Salvation) mogen dan niet heel vaak langskomen, als ze er zijn, nemen ze de tijd voor een concert. Dat is trouwens ook niet zo raar als je bedenkt dat deze band grossiert in weids uitgesponnen composities die zomaar een half uur in beslag kunnen nemen. Voor je gevoel is dat echter een stuk korter, want deze supergroep schept zoals de meeste progressieve bands veel genoegen in het produceren van spetterend instrumentaal vuurwerk dat door de echte liefhebber met bewondering wordt gadegeslagen. Daarvan zijn er in deze contreien duidelijk meer dan genoeg, want de grote zaal zit werkelijk stampvol. Wat wil je ook met de misschien wel meest gerespecteerde drummer in de hedendaagse progressieve wereld Mike Portnoy achter de kit en grote namen Roine Stolt (vooral bekend van The Flower Kings) en Pete Trewavas (Marillion) op gitaar en bas. Het grootste stempel op de muziek wordt echter ongetwijfeld gedrukt door toetsenist en zanger Neal Morse, het brein achter Spock’s Beard wiens liefde voor The Beatles en The Beach Boys duidelijk aan de oppervlakte treedt in de melodieuze refreinen en de veel voorkomende harmonische samenzang in de stukken. Daardoor blijft deze groep met al haar technisch vernuft toch altijd opvallend toegankelijk klinken, wat het publiek weer meer dan genoeg gelegenheid geeft tot meeklappen en –zingen. Waar het dan ook grif gebruik van maakt.

MEESLEPEND
Het concert wordt echter zeker ook tot een meeslepend gebeuren door de intelligente opbouw van de beide sets die de groep vanavond speelt en het zichtbare en aanstekelijke plezier waarmee het vijftal het materiaal vertolkt (zelfs Daniel Gildenlöw, die muzikaal gezien slechts een zeer bescheiden bijdrage levert aan het geheel met achtergrondzang, ondersteunend werk op gitaar en toetsen en wat percussie, is een zeer levendige presentie op het podium). Men wisselt relatief intieme en extraverte momenten goed af en bovendien kennen de eerste en laatste set alle twee een episch slot met respectievelijk ‘Dancing With Eternal Glory’ en ‘Stranger In Your Soul’. Die titels geven trouwens een goede indicatie van de voornamelijk religieus georiënteerde preoccupaties van tekstschrijver Morse, die zijn handen als hij ze even vrij heeft ook graag enthousiast in de lucht steekt als ware hij de blij prekende voorganger van een gemeente. Het zorgt voor een heel positieve en welbeschouwd ook behoorlijk brave sfeer, die het publiek zicht- en hoorbaar goed ligt. Toch is het niet enkel opgewekte ernst wat de klok slaat: met name Portnoy staat regelmatig garant voor wat komisch contrast. Dat komt bij de toegift misschien nog wel het meest sprekend tot uitdrukking wanneer Morse, Trewavas en hijzelf midden in een nummer onderling van instrument wisselen, waarna hij een door de hele zaal grommende 'baspedaalsolo' ten beste geeft. Ook kan hij het uiteindelijk even niet laten zijn metalen wortels te eren met wat fijne blastbeatpassages, waarmee hij deze vriendelijke bijeenkomst toch nog een scherp randje meegeeft. Dat mocht eerlijk gezegd ook wel, hoewel het geen twijfel lijdt dat het overgrote merendeel van het publiek dit welhaast vier uur durende progressieve festijn ook zonder deze leuke luide toevoegingen als uitermate geslaagd zou bestempelen. En dat is gezien de vanavond geleverde muzikale prestaties ook zonder meer gerechtvaardigd.