Hoewel beide bands uit de Verenigde Staten komen en zeker van deze tijd zijn, zou je enkel afgaande op het geluid even kunnen denken dat Trans Am en Lazer Crystal ergens in de jaren zeventig op een Duitse kunstacademie zijn opgericht. Afgelopen zondag gaven ze in de Bat Cave hun artistieke en lichtelijk komische kijk op elektronische popmuziek.

LAZER CRYSTAL
Het overwegend in strakke kleding gehulde, nogal gelijkgeslachtelijk georiënteerd aandoende trio Lazer Crystal bijt vanavond het spits af met een aangename dosis sterk op synthesizers en andere technische snufjes leunende, pakkende popliederen. Naast twee op toetsen en knoppen drukkende knapen heeft de groep zowaar een levende drummer in de gelederen, maar deze doet bewonderenswaardig hard zijn best als een drumcomputer te klinken (en slaagt er qua uiterlijk bovendien in tegelijkertijd woestheid en gecultiveerdheid uit te stralen). Het past goed bij het mechanische karakter dat de groep zowel in haar elektronisch vervormde zang en toetsenpartijen als in haar welhaast statische podiumpresentatie tracht uit te drukken. Als er – zoals eigenlijk allang had moeten gebeuren – nog eens een keer een Ultimate Uli Music verzamelschijf uitkomt (u weet wel, vernoemd naar die beroemde videokunstenaar uit The Big Lebowski), zal die niet compleet zijn zonder een nummer van deze heren.

TRANS AM
Bij het daarna aantredende Trans Am zijn de synthpop-invloeden ook direct duidelijk hoorbaar in de incidentele robotvocalen en het toetsenwerk. Toch heeft deze groep over het geheel genomen meer weg van een rockband: vergeleken met Lazer Crystal klinkt het drumwerk hier organisch en bovendien is een belangrijke rol weggelegd voor bas en gitaar. Niet dat deze instrumenten altijd op een even conventionele manier bespeeld worden overigens, want dit combo schept er duidelijk genoegen in rap van het ene genre naar het andere over te schakelen. Het ene moment is dat new wave in de stijl van The Cure, het volgende iets wat op stoner lijkt, dan weer vrij complexe, naar jazz neigende geluiden en vervolgens schijnbaar ongecontroleerde herrie. Het resulteert in een eclectisch feestje, dat – ondanks de grote stilistische diversiteit – op een vreemde manier uiterst dansbaar blijft (een muzikale uitnodiging waar een enkele fanaat trouwens ook uitbundig op ingaat). Het partijtje wordt afgemaakt door wat in het publiek geworpen minirepen en een reeks aparte grimassen van het drietal, dat tijdens de toegift nog een heel aardige poging doet tot collectief verstenen. Een toepasselijk einde van een ietwat bizarre maar bovenal heel genoeglijke bijeenkomst.