Vanwege het honderdste geboortejaar van gitaarfenomeen Django Reinhardt (1910-1953) kende het Gipsy Festival dit jaar naast de reguliere festivaldag een extra dag gewijd aan de uitvinder van de gipsy swing. Ondanks tegenvallende weersomstandigheden en het ontbreken van Jimmy Rosenberg was het voor de doorbijters toch zeker wel een geslaagde bijeenkomst.

“DJANGO FUTURE” MET THE BASILY BOYS
Een twaalftal jonge talenten dat enige maanden geleden een master class heeft gevolgd bij de vandaag eveneens optredende Tcha Limberger, mag samen met The Basily Boys het spits afbijten op een nog zonnig festivalterrein onder de projectnaam “Django Future”. Verschillende, vaak door Django zelf gespeelde jazz standards als ‘Sweet Georgia Brown’ en ‘All Of Me’ passeren de revue, naast een eigen compositie van Reinhardt als ‘Minor Swing’. De vijf violisten en (met The Basily Boys meegerekend) maar liefst tien gitaristen en bassist vertolken het materiaal heel verdienstelijk, hoewel met name het soleerwerk begrijpelijkerwijs vaak nog wat hakkelend klinkt. Als The Basily Boys uiteindelijk alleen afsluiten met onder andere het zigeunerstuk ‘Joseph Joseph’ (een beetje de compositie van de dag), nemen het tempo en virtuositeitsniveau meteen een stevige sprong. Een leuk begin van de dag.   

VANO BAMBERGER & BAND
Vervolgens is het de beurt aan gitarist Vano Bamberger om met naaste familieleden en medegitaristen Donani en Terrangi en bassiste Lindy Huppertsberg het gipsy swing oeuvre deskundig uit te pluizen. De interactie binnen deze groep is uitstekend, met een sterke ritmische basis gelegd door Terrangi en Huppertsberg en veel mooi afwisselend gesoleer van Vano en Donani. Naast goedgeluimde, redelijk rappe swingstukken speelt het combo ook de nodige walsen en ballades, waarbij vooral het kleurrijke baswerk van Huppertsberg (die soms ook de strijkstok ter hand neemt) niet onvermeld mag blijven. Voor de instrumentale jazzliefhebber één van de beste concerten van vandaag.   

DE CAUTER MET CHRISTOPHE ASTOLFI
Vader en zoon De Cauter verkennen vervolgens met gitaristen Christophe Astolfi en Xavier Bronchart vooral de wortels van jazz standards in de populaire muziek van weleer, terwijl ze vanzelfsprekend vanwege het thema van de dag ook een Reinhardt klassieker als Manoir De Mes Rêves niet vergeten. Meest kenmerkend voor dit optreden zijn echter wellicht de momenten waarop vader Koen de sopraansax (of een enkele keer ook klarinet) terzijde legt voor vocale interpretaties van welhaast vergeten oude Frans- en Engelstalige popliederen als ‘Déception’, ‘Au Grand Café’ en ‘Me And My Walking Stick’. Zoon Dajo plukt op zijn beurt voortdurend zichtbaar opgewonden aan de bassnaren, dit in vrolijk contrast met de coole uitstraling van beide gitaristen. Een ouderwets gezellige performance is het resultaat.    

POPY BASILY & ERIC VAARZON MOREL & FRIENDS
Met het rond gitaristen Popy Basily en Eric Vaarzon Morel draaiende combo wijken we even op verfrissende wijze af van het vanwege Django voornamelijk op vooroorlogse swing georiënteerd programma voor een kort uitstapje richting de flamenco en aanverwante zuidelijke klanken. Vaarzon Morel is namelijk een specialist in dat genre en met Antal Steixner op cajun (een soort houten kist die dient als percussie-instrument) en incidenteel ook zijn eigen voetenwerk, zet hij een gepassioneerd concert neer, dat eigenlijk heel goed resoneert met de opstekende windvlagen die naderende buien aankondigen. Een zuiver flamenco-optreden is dit echter allerminst, want tweede frontman Basily staat vanzelfsprekend garant voor de iets noordelijker zigeunerinbreng en ook Peter Beets draagt er met zijn soms naar salsa neigend pianowerk aan bij dat het muzikale brouwsel van deze groep uiteindelijk moeilijk te categoriseren valt. Potent is het in ieder geval.
DE PIOTTO’S MET TCHAVOLO SCHMITT, TCHA LIMBERGER, MOZES ROSENBERG
Het optreden van De Piotto’s en gasten gaat daarop van start met een meeslepend traditioneel zigeunerlied gezongen door Storro Limberger, maar staat voor de rest voornamelijk in het teken van standards als ‘It Had To Be You’, ‘My Melancholy Baby’ en ‘I’m Confessing (That I Love You)’, waarbij blinde gast (en zoon van Piotto gitarist Vivi) violist Tcha Limberger ook zijn vocale talent niet onbenut laat en zelfs nog een prima imitatie van een trompet over de lippen krijgt. Daarnaast is de familie Limberger voor deze gelegenheid uitgebreid met gitaarmeester Tchavolo Schmitt en medesnarenplukker Mozes Rosenberg, die tezamen met de Piotto gitaristen zorgen voor het vertrouwde gipsy swing geluid, af en toe aangevuld met viool en trompet van Tcha, Jan en Storro en gedragen door de bas van Biske. Een fijn concert van deze veteranen.  
PAULUS SCHÄFER, TIM KLIPHUIS & FRIENDS
Dan volgt de grote teleurstelling van de dag met de aankondiging dat de immer fragiele Jimmy Rosenberg de spanning die voor een groot publiek optreden nu eenmaal met zich meebrengt klaarblijkelijk niet heeft aangekund en dat hij op het moment in het ziekenhuis is opgenomen. Dat is natuurlijk heel erg jammer, maar gitarist Paulus Schäfer en familieleden Sendelo en Noah maken er met violist Tim Kliphuis en invalgitarist toch maar het beste van met idiomatische uitvoeringen van het vandaag voortdurend terugkerende ‘Joseph Joseph’, het Reinhardt nummer ‘Mélodie Au Crépuscule’ en standards als ‘After You’ve Gone’ en ‘Autumn Leaves’. Helemaal geen verkeerd optreden, maar het publiek had vanzelfsprekend op iets (of beter gezegd iemand) anders gehoopt en begint onder invloed van de inmiddels aanhoudende buien in groten getale af te druipen.

THE BASILY GIPSY BAND & DORADO SCHMITT
Rest aan The Basily Gipsy Band en speciale gast Dorado Schmitt de nogal ondankbare taak deze festivaldag voor een sterk uitgedund aantal toehoorders af te sluiten. Schmitt laat zich echter niet ontmoedigen en opent het concert solo met een enkele ballade, waarna de Basily familie het podium betreedt om onder meer het deze dag schijnbaar onvermijdelijke ‘Joseph Joseph’ en de pakkende compositie van eigen hand ‘Noces De Amor’ te spelen. Zowel Schmitt als de Basily’s grijpen vervolgens de gelegenheid aan om eigen jong talent op het podium te presenteren in de persoontjes van een respectievelijk veertien- en achtjarige telg uit het eigen muzikale geslacht, daarmee bewijzend dat de gipsy swing nog steeds toekomst heeft. Van de ‘oude’ garde mogen vooral gitarist Popy en vioolspelend boegbeeld Tucsi Basily zeker niet onvermeld blijven vanwege hun grote soleerkwaliteiten, die dit optreden tot een spetterende belevenis maken. Helaas zijn er maar een schaars aantal volhouders onder de bezoekers die daarvan getuige zijn, maar op het weer heeft de festivalorganisatie nu eenmaal geen invloed. Je kunt het bovendien ook zien als een onverwacht intiem einde van een ondanks wat tegenslagen muzikaal gesproken geslaagd eerbetoon aan een legendarisch zigeunermuzikant.