De muziek die Soweto Kinch en zijn mannen maken wordt door veel mensen omschreven als een mengeling van hip hop en jazz. Door deze combinatie heeft Kinch veel problemen gehad met het uitbrengen van zijn derde album, het tweede deel van het in 2006 uitgebrachte A Life In The Day Of B19 - Tales Of The Tower Block. Volgens het label waar Kinch bij zit weten platenzaken niet of ze zijn muziek nou bij hip hop of bij jazz moeten plaatsen. Daarom plaatsen ze het maar nergens en heeft het voor het label geen zin om het vervolg van de plaat uit te brengen.

Deze avond is er echter bijna geen hip hop te ontdekken. Kinch begint met een half uur durende set met voornamelijk jazz. Jazz die hier en daar zo atonaal is dat het lichtelijk ontoegankelijk wordt om naar te luisteren. Maar dat neemt niet weg dat meneer Kinch een geweldige saxofonist is. Om over zijn band maar te zwijgen; een superstrakke drummer, een bassist die electrische bas en contrabas speelt, en een gitarist die de pan uit swingt. Soweto blaast op zijn sax alsof zijn leven er vanaf hangt, en produceert daarbij melodieën die bijna niet te volgen zijn, wat het erg spannend maakt.

Het publiek is een beetje matig. Vooral bij de eerste set, als de Paradox toch redelijk vol staat, blijft er een grote opening tussen podium en publiek. Als het eerste hip hopnummer van de avond ten gehore wordt gebracht en de band wat medewerking van de zaal vraagt, wordt daar maar matig op in gegaan. Dat is jammer, want Kinch en co zijn extreem goede muzikanten. Het is ook ongelooflijk dat zij drie jaar geleden nog in Tivoli Oude Gracht stonden te spelen voor een zaal die minstens drie keer groter is dan de Paradox. Maar voor Soweto mag dat de pret niet drukken. Als hij maar kan spelen.

Het grootste deel van het publiek vindt een half uur spannende jazz echter genoeg en vertrekt zodra de pauze is aangebroken. Wat overblijft is een klein maar geïnteresseerd publiek. En als Kinch nu de medewerking van het publiek vraagt, krijgt hij deze ook. Mensen gaan dansen en rappen mee. Door het kleine publiek lijkt het haast een huiskamerconcertje geworden. Voor een freestylerap wil hij voor elke letter Tilburg een woord. Dat krijgt hij dan ook. Met de woorden temptation, irony, lazy, bear (dat minstens tien mensen tegelijk naar hem schreeuwen), ugly/urgent, revolution en giant maakt Kinch een rap waar je u tegen zegt. Deze man wordt duidelijk ondergewaardeerd. Er moet maar eens een einde komen aan het hokjesdenken. Laat deze man muziek maken en platen uitbrengen, want dat is waar hij goed in is.