Het is maar goed dat de consumptiebekers in 013 van plastic zijn. Het overweldigende geraas van New Yorks hardste band A Place To Bury Strangers had de concertvloer anders met glasruis achtergelaten. Voor dit sonisch geweld  zijn intrede doet, laat het drietal een uur op zich wachten. Genoeg tijd om de oren nog even te ontspannen.

En dat is nodig, want wat is dit hard zeg! Met de gehoorbescherming diep in de  oorschelp gedrukt, is het niet zomaar een overdreven voorstuwing van geluidsgolven wat A Place To Bury Strangers hier laat horen. Onder de dikke laag resonantie, noise en effecten bestaat wel degelijk melodie en laat de monotone stem van Ackermann ook van zich horen. Klanken die zich vaak laten vergelijken als de noise-variant van shoegazers The Jesus and Mary Chain. Ackermann, die met zijn bedrijf Death By Audio zijn eigen  effectpedalen maakt voor o.a. U2, Wilco en Nine Inch Nails, heeft de geluidsman van de band ook een pedaal gegeven en fungeert daardoor eigenlijk als vierde bandlid.

Halverwege de set wordt de decibelmeter er even bijgehaald. Wanneer deze 102 decibel aangeeft, wordt direct het volume opgeschroeft naar 108. Dit volumegeweld is gelijk ook een risico. Op plaat klinkt A Place To Bury Strangers meer uitgebalanceerd en valt er ook meer te ontdekken.  Live loopt men het gevaar te verzaken in de brei van geluiden en ook drummer Jay Space zit er hier en daar wat naast. Na een uur zit het erop. Toegiften horen niet bij dergelijke shows; daar zorgt de galmende piep in de oren al voor.