Popliefhebbers en jazzfanaten konden elkaar afgelopen woensdag in Paradox de hand schudden bij het optreden van het New Yorkse kwartet Sex Mob, aangevuld met DJ Olive. Schuiftrompettist Steven Bernstein en zijn maffiamaatjes schotelden de aanwezigen een ongehoorde hoeveelheid grooves en geluiden voor.

GEESTIG
Als Bernstein het podium betreedt met zijn eigenaardige instrument en ironische pretoogjes, zou je als toeschouwer zomaar kunnen denken dat je met een ‘stand-up comedian’ te maken hebt. Helemaal misplaatst is die associatie niet; de muziek die Sex Mob vanavond met hulp van DJ Olive op het publiek loslaat is geestig en scherp en zit daarbij boordevol bizarre wendingen. Eigenlijk precies zoals je van een straatwijze groep uit The Big Apple verwacht. Het ene moment leeft saxofonist Briggan Krauss zich uit in uitbundig getjilp dat wel wat weg heeft van Ornette Coleman, het volgende moment hoor je bassist Tony Scherr een verdacht bekend opgewekt deuntje tokkelen en grijnzend vervormen, waarin je na even graven 'Stand!' van Sly & The Family Stone herkent. Wereldmuziekinvloeden klinken met name in het ongewone spel van slagwerker Kenny Wollesen en de exotische beats van DJ Olive door, terwijl die laatste bovendien niet vies is van wat kosmische exploraties in de stijl van Sun Ra (wiens gezicht trouwens op zijn shirt prijkt). Te midden van dit alles schuift de bandleider lustig aan zijn trompet, al dan niet op een metalige manier versterkt. Tussendoor geeft hij vlot aanwijzingen  aan zijn musicerende makkers om deze zeer gevarieerde geluidscocktail niet in complete chaos te laten ontaarden. Nog even een verknipte versie van het op zichzelf al knap raar opgebouwde Darling Nikki van Prince erbij en het zotte feest is compleet.

GESCHIKT
Een extravert concert kortom, dat op de lieflijke toegift en een sporadisch lyrisch moment in de twee sets na een erg onstuimig karakter kent. Daarmee lijkt het uitermate geschikt voor een jong en avontuurlijk ingesteld publiek. En dat is eigenlijk het enige punt waarop de schoen deze avond een beetje wringt: als je kijkt naar de weliswaar heel sympathieke, maar in omvang nogal bescheiden schare in de zaal, bekruipt je ergens het gevoel dat deze muziek in ieder geval in Tilburg zijn doelgroep niet helemaal bereikt. Dat is jammer, want iets minder beleefde welwillendheid en iets meer jeugdig enthousiasme zou de band wellicht ook net dat vonkje kunnen geven dat dit concert van ‘heel vermakelijk’ naar ‘werkelijk een belevenis’ zou tillen. Dat neemt echter niet weg dat deze bijeenkomst ook zonder een dergelijke frisse injectie zonder meer als geslaagd de boeken in kan.