Liefhebbers van folk metal konden afgelopen zondag de drinkhoorn uit het vet halen om af te reizen naar Tilburg, waar zeven hordes uit verschillende delen van Europa de grote zaal van 013 onveilig maakten. Op een gemoedelijke manier wel te verstaan, want dit oergezellige genre stond ook nu weer bovenal garant voor veel vrolijk gehos.

SVARTSOT
Het Deense Svartsot (“De Zwarte Dood”) start deze heidense bijeenkomst in stijl met een in ‘berenvel’ gehulde brulaap en sfeerbevorderend traditioneel gefluit van een ander harig manneke  dat redelijk goed waarneembaar blijft te midden van het gebruikelijke metalen geweld van gitaar, bas en drums. Het zaalgeluid is aanvankelijk erg iel, maar dat belet het publiek vooraan niet om  vanaf het begin enthousiast mee te doen en regelmatig tegen elkaar aan te botsen. De toon voor de dag is gezet.

VARG
Vervolgens is het de beurt aan de met rode substantie besmeurde kerels van Varg (Scandinavisch voor wolf). Na de fijne inhaakmelodieën van de vorige groep brengt deze bende een meer naar black metal neigend geluid in de veel voorkomende bezetting van zanger, twee gitaristen, bassist en drummer. Zoals meestal in dat genre zijn er invloeden van volksmuziek te bespeuren, wat tezamen met de Viking thematiek van de nummers de aanwezigheid van deze Duitsers op dit festival verklaart. Met veel collectief ritmisch handgeklap laat de zaal dan ook haar goedkeuring blijken.

ARKONA
De derde horde van vandaag is uit het verre Rusland afkomstig en wat uw verslaggever betreft de verrassing van de dag. Met zijn fervent gruntende en op andere momenten helder (in het Russisch) zingende frontdame en een drummer, bassist en gitarist die veelal aparte, op volksmuziek geënte ritmische patronen spelen, trekt Arkona alleen muzikaal gesproken al de aandacht. Het bijzonder energieke podiumgedrag van voornoemde vrouwe, die geen gelegenheid onbenut laat om woest in het rond te springen en op een tamboerijn te meppen, maakt het plaatje verder af en zorgt op gezette tijden voor een deinende menigte voor het podium. Perfect is dit optreden niet, in die zin dat de klanken van volksinstrumenten ergens uit een kastje komen en het samenspel niet altijd strak is, maar de overtuiging van deze groep vaagt deze bezwaren gemakkelijk weg. Een groep om in de gaten te houden.

DORNENREICH
Het Oostenrijkse Dornenreich brengt deze zondag daarna onmiddellijk in rustiger vaarwater door zijn optreden te beginnen met een ingetogen akoestisch duet tussen gitarist en violist. Al snel voegt zich echter een drummer bij het tweetal en gaat men regelmatig stevig tekeer, hoewel deze uitbreiding nog steeds niet kan voorkomen dat het groepsgeluid door het ontbreken van een bassist iets hols blijft houden. Op een bepaalde manier past dat echter wel bij de sombere tekstuele preoccupaties van deze band, treffend geïllustreerd door titels als 'Wer Hat Angst Vor Einsamkeit?' Het meest donker lyrische en ondansbare concert van de dag, dat desalniettemin op de volle aandacht van de aanwezigen kan rekenen.

ALESTORM
Het contrast met het daaropvolgende Alestorm kon nauwelijks groter zijn. Waar Dornenreich de blik naar de duistere kern van het binnenste richt, daar kijken de Schotse piraten van Alestorm liever naar buiten, vooral als daar bier en vrouwen te vinden zijn. Massaal meebewegen is verplicht bij de vrolijke en vaak ook melige deuntjes van deze sympathieke branieschoppers en daar houdt het merendeel van het publiek zich maar al te graag aan. Veelvuldige duels tussen gitaar en toetsen verhogen de feestvreugde nog verder en alles bij elkaar is dit waarschijnlijk het meest uitgelaten concert van de dag. Als je daarbij bedenkt dat deze groep nog maar een paar dagen hiervoor plotsklaps zonder drummer is komen te zitten, wat ongetwijfeld voor heel wat stress heeft gezorgd, kun je alleen maar zeggen: hulde (zeker ook aan de invaller).

ELUVEITIE
Aan het Zwitserse Eluveitie de eer om vandaag met de meeste mensen op het podium te staan: uw verslaggever telt er zo een stuk of zeven, waarbij dan nog aangetekend dient te worden dat de tweede gitarist vandaag helaas niet aanwezig kan zijn. Oorzaak voor dit hoge ledental is het feit dat Eluveitie zijn volkse klanken niet uit een computer of elektronisch toetseninstrument haalt, maar daadwerkelijk min of meer authentieke instrumenten gebruikt. Zo heeft de groep een fluitist en (elektrisch) violiste, terwijl de zangeres graag een soort van draailier bespeelt. Ook de zanger plukt regelmatig aan een akoestisch snaarinstrument. Muzikaal gesproken zorgt de aanwezigheid van dit instrumentarium voor een veelal rustig en vreedzaam klinkende vorm van folk metal. Over het geheel genomen is deze groep echter moeilijk in een enkel hokje te plaatsen en dus vooral erg zichzelf. Een heel mooi optreden, dat tijdens hardere momenten op aandringen van de zanger zelfs een aardige circle pit teweeg brengt.

FINNTROLL
De mannen van Finntroll sluiten dit Paganfest op een wederom wat steviger noot af in de voor hen kenmerkende ‘Dimmu Borgir gaat hoempa’ stijl. Dat alles tegen een sfeervolle achtergrond die ons een duister ogende, naakte vrouw met slangachtige hoofdtooi in een ongetwijfeld betoverd woud toont. Bij tijd en wijle sluit de muziek hier qua donkere toon goed bij aan. Op andere momenten overheerst het ‘toet-toet-boing-boing’ danskarakter van de muziek, maar hoe dan ook vormen de klanken van deze Finse veteranen een passend slotakkoord bij deze dag, waar door de echte volhouders nog volop op bewogen wordt. Een aangenaam einde van een geslaagde en oergezellige heidense bijeenkomst.