Het meest frisse jazzlabel van de overkant van het kanaal was afgelopen vrijdag met twee vooraanstaande groepen vertegenwoordigd in Paradox. Polar Bear liet zien hoe groot de spanbreedte van het altijd al eclectische jazzgenre in de eenentwintigste eeuw geworden is, terwijl Curios de grenzen van het ‘klassieke’ pianotrio verkende.

CURIOS
Het jonge Britse drietal Curios bijt vanavond het spits af met een diverse set. Daarin wordt aanvankelijk door de grote subtiliteit en wendbaarheid van het samenspel van pianist, drummer en bassist - alsook door de wat klassieke ondertoon - vooral de beroemde trio’s van Bill Evans in herinnering geroepen. Al snel blijkt echter dat deze groep de laatste decennia zeker niet onopgemerkt aan zich voorbij heeft laten gaan: samples spelen op verschillende plekken een belangrijke rol en in sommige stukken vormt een moderne, harde groove in plaats van een melodie het muzikale ankerpunt (net zoals dat bijvoorbeeld bij The Bad Plus regelmatig het geval is). Verder kenmerkt deze bende zich door haar masculiene passies voor auto’s en sport en haar typisch Britse gevoel voor humor, interesses die op een leuke manier samenkomen in het slotnummer 2009 World Champion, waar ter plekke gesamplede juichkreten van het Paradoxpubliek hun weg vinden in een vrolijke instrumentale ode aan een Britse Formule 1-racer. Een uitermate aangenaam begin van de avond.

POLAR BEAR
Hebben hun voorgangers van Curios met hun nette bloesjes qua uitstraling nog iets behouden van het klassieke jazz ensemble, als de jongens van Polar Bear het podium betreden krijg je eerder de indruk te maken te hebben met een stel verdwaalde indierockers, aangevuld met enkele andere maatschappelijk mislukten. Vooral de bizarre haardos van de verlegen en zacht pratende drummer Seb Rochford maakt indruk. Ook het hulpeloze “I don’t know what to do” van gitarist en elektronicamanneke Leafcutter John wanneer hij met enige technische problemen geconfronteerd wordt, gevolgd door een knuffel van voornoemde drummer, is ernstig sfeerbevorderend. Muzikaal vertaalt deze kneuzenmentaliteit zich in een vorm van jazz waarin individuele virtuositeit naar de achtergrond gedrongen wordt ten gunste van het collectief bouwen aan muzikale klanklandschappen met zeer diverse emotionele ladingen: van ingetogen en lyrisch naar bijna zigeunerachtig expressief, van minimalistisch en repetitief naar een naar free jazz neigende wildheid. Geluiden van alle instrumenten worden naar behoefte gesampled en elektronisch vervormd, terwijl voornoemde Leafcutter John een grote voorkeur heeft voor het digitaal spelen met geluiden van alledaagse objecten als ballonnen en flesjes. Het resulteert in een ongekend divers en (een enkel dood moment daargelaten) zeer boeiend concert dat laat zien wat ‘jazz’ in de eenentwintigste eeuw vermag. Fascinerend.