Na de door “onze jongens” gewonnen wedstrijd tegen het nationale elftal van Kameroen als voorprogramma, was het vijf na elven tijd voor het Amerikaanse trio Yawning Man om met hun stoner-rock het voetbal anderhalf uur te doen vergeten. Van meet af aan bleek dit geen enkel probleem voor de met volledig instrumentale composities uitgeruste en zwijgzame mannen. Een afname in het aantal bezoekers zei meer over de hoeveelheid mensen die was blijven hangen na het duel dan over de kwaliteit van de band, want daar werd niet over getwist.

Na ruim een kwartier (oftewel twee nummers) en nadat gitarist Gary Arce tijdelijk de controle over zijn draagriem verloor, richt de bedeesde bassist Mario Lalli het woord tot de behoorlijk aardig gevulde Little Devil. Behalve de bandnaam en iets over zijn oordopjes weet hij eigenlijk niet goed wat te zeggen en stamelt een beetje. Even later vertelt hij nog dat er cd's te koop zijn, maar verder blijft de microfoon eenzaam en zuiver decoratief in het midden van het podium staan. Gezongen wordt er als gezegd geen seconde en tussen de nummers door wordt - afgezien van onderling overleg - simpelweg gezwegen door de band.

Dat de stukken (wat deze oer-“desert rockers” maken, kun je moeilijk als liedjes bestempelen) niet worden ingeleid of anderszins aangekondigd, is totaal niet erg. Want n'important welk nummer de driemansformatie speelt, het is toch allemaal deel van dezelfde relaxte tocht doorheen een muzikaal panorama. Dat de band in 1986 in de woestijn begon, is dan ook niet zo verwonderlijk. Opvallender is het feit dat het tot 2005 heeft geduurd eer de mannen een debuutalbum op de markt brachten.

Wanneer hij besluit zijn blaas te gaan ledigen, geeft de autodidactische en immer plectrumloos spelende Arce drummer Alfredo Hernandez (die ooit bij Kyuss en Queens of the Stone Age speelde) en Lalli de gelegenheid tot een kort, enigszins op jazz geörienteerd intermezzo. Iets wat trouwens niet iedereen meer meemaakt daar de zaal langzaamaan doch onmiskenbaar wat leger raakt naarmate de nacht in zicht komt.

Naar het einde toe maakt Arce, die zich voornamelijk bezig houdt met de hoge tonen die zijn instrument halen kan, af en toe een babbeltje met een paar dansende die-hards. Hernandez vergeet het slot van een der composities maar niemand van de opgetogen bezoekers die dat als bezwaarlijk beschouwd. En terecht, de heren hebben met een heerlijke set eenieder de kans gegeven middels inbeelden, uitleven en wegdromen het hoofd weer even leeg te maken.