Afgelopen vrijdag vond de aftrap plaats van het DiVERStival, een tweedaags festival dat een aantal van de meest opmerkelijke muzikanten die de afgelopen tien jaar door VERS (een initiatief van Muzieklab Brabant dat jonge makers helpt bij het realiseren van hun project) zijn ondersteund, nog een keer in de gelegenheid stelt hun kunsten aan het publiek te vertonen. Een soort jubileumfeestje dus. En als we mogen afgaan op deze eerste dag, lijkt er in Brabant aan jong muziektalent geen gebrek…

MARIEKE BERENDSEN:  PASKAMER I.S.M. DANSGEZELSCHAP VLOEISTOF
De avond begint in Ruimte X, waar violiste Marieke Berendsen een duet aangaat met danseres Sonia Si Ahmed, naar eigen zeggen met de bedoeling om de raakvlakken tussen muziek en dans te verkennen (“hoe kan muziek dans uitademen en hoe wordt dans muziek?”). Hiertoe heeft ze in het midden van de zaal een vierkante ruimte met doorzichtige wanden geplaatst, de ‘paskamer’. Deze constructie dwingt de muzikante om op de danseres te reageren, omdat de ruimte zo krap is dat elke beweging van de een noodzakelijk een reactie bij de ander oproept, al was het maar om een botsing te voorkomen. Marieke moet dus onder het spelen ook zelf een soort choreografie uitvoeren, wat ze heel knap doet. Overigens is men niet uitsluitend in de paskamer in de weer, men maakt gebruik van de hele ruimte en de violiste begeeft zich op een gegeven moment zelfs onder het publiek. Een en ander roept bij tijd en wijle een (ongetwijfeld bedoelde) komische sfeer op, bijvoorbeeld wanneer de danseres de violiste in haar spel ‘hindert’ door haar een paar keer op verschillende plaatsen van de arm aan te stoten, als om te kijken wat voor invloed dit heeft op de klank. Het zou wat te ver voeren om te zeggen dat de grens tussen muziek en dans hier geheel wordt opgeheven; zoals uit het gegeven voorbeeld blijkt ‘wringen’ beide elementen daarvoor te veel – het zal eerder de bedoeling zijn geweest juist deze frictie te onderzoeken. Hoe dan ook, het was zeker een intrigerend begin van deze avond en een originele manier om muziek en dans met elkaar in contact te brengen.

THOMAS MARTENS: CUBE
De avond gaat verder in de Paradox, waar Thomas Martens zijn project Cube aan het publiek voorstelt. Na de over het geheel genomen, behoorlijk verstilde klanken van een eenzame viool, trekt Thomas, zelf gitarist, alle registers open. Hierin wordt hij bijgestaan door een drummer die onder andere bekend is van de metalformatie Textures, een gierende saxofonist/klarinettist en een toetsenist die zich tevens bedient van een joystick (wat eens te meer laat zien dat het spelen van computerspelletjes best nuttig kan zijn) overdondert hij de aanwezigen met een stevige portie fusion (jazzrock) met een metalen randje. De titels van de composities (Cube 1, Cube 2, enz.) zijn misschien niet bijster origineel, maar deze jongen schrijft dan ook geen ‘liedjes’ in de gebruikelijke zin van het woord. Het zijn eerder abstracte geluidsexploraties die met name de hardere kant van het geluidsspectrum onderzoeken. Ongetwijfeld heeft hij alle muziek zelf geschreven, maar dit neemt niet weg dat alle leden van zijn ensemble volop de gelegenheid krijgen hun kunsten te tonen. Al met al een energieke tweede act, waarbij de tafeltjes eigenlijk best opzij geschoven hadden mogen worden.

SABINE DE LAT: BAUDELAIRE-PROJECT
Vervolgens komen we weer in rustiger vaarwater met de mooie liedjes van Sabine, die bij het schrijven van haar teksten inspiratie heeft geput uit het werk van Baudelaire, maar hier een herkenbare eigen draai aan geeft. Waar men bij het horen van de naam van deze befaamde ‘verdoemde dichter’, die vooral bekendheid verwierf met zijn bundel ‘Les Fleurs Du Mal’ (de bloemen van het kwaad) en in zijn eigen tijd in brede kringen verguisd werd vanwege zijn vermeende blasfemie en algehele immoraliteit, misschien een verzameling sinistere, macabere liedjes zou verwachten, ademt haar set eerder een lieflijk melancholieke sfeer. Wel blijkt ze een fascinatie te hebben voor de nachtzijde van het bestaan, met veel aandacht voor eenzaamheid en verdriet, maar ook voor liefde. Ze brengt haar liederen met overtuiging, hoewel ze vooral bij de aankondigingen tussen de nummers door soms wat onzeker overkomt – wat helemaal niet nodig is, zeker niet wanneer je zo’n prima begeleidingsband achter je hebt. Een intiem, breekbaar optreden.

JORIS POSTHUMUS: JORIS POSTHUMUS QUARTET
Waar de voorgaande projecten allemaal in de laatste paar jaar tot stand zijn gekomen, draait altsaxofonist Posthumus al wat langer mee. Dat is te merken: zijn kwartet, voorheen The New Quartet genaamd, bestaat uit een aantal uitstekende muzikanten die de avond afsluiten met een portie vlammende jazz. Na de energieke opener ‘Daybreak’ (waarin de rauwe saxofonist een beetje ‘A Love Supreme’ laat doorklinken) en het daaropvolgende, ook heftige ‘Portrait Of A Picture’, gunt het kwartet het publiek even rust met de onconventioneel startende, ingetogen ballade ‘The Abyss’. Het wederom uitgelaten ‘Sunshine’ (“als we de voorspellingen mogen geloven tot eind augustus heel toepasselijk”, aldus Posthumus) is natuurlijk koren op de molen van de in Curaçao geboren pianist Randal Corsen, die zich hier dan ook van zijn meest bevlogen kant laat horen. Ook het lyrisch sterke basspel van Jurriaan Dekker en het veelzijdige en intense drumwerk van Pascal Vermeer verdienen overigens zeker vermelding. Met het treffend getitelde, want eigenaardig opgebouwde ‘Of A Different Kind’ komt het concert echter rond enen alweer tot een einde. Een ijzersterke afsluiting van deze eerste dag.

Als we in het achterhoofd houden dat we zaterdag nog vier acts in het verschiet hebben, met zowel jonge aanstormende talenten als Bram Stadhouders als meer oudgedienden zoals Harmen Fraanje op het programma, kunnen we niet anders dan concluderen dat VERS de afgelopen tien jaar goed werk heeft verricht. Op naar de volgende tien jaar!