Stel je een schemerige Berlijnse kroeg in de jaren twintig voor. Het is ver na sluitingstijd, de drukke amusementsmuziek en “dreckige Desi’s” die hier eerder de avond domineerden, zijn allang weer verdwenen. Toch hangen er nog wat verdwaalde lieden aan de bar. Hun gedempt geroezemoes verstomt meteen als vier muzikanten het gammele podium achterin betreden en een weemoedige melodie inzetten, die herinnert aan vervlogen tijden die eigenlijk nooit geweest zijn. Welkom bij Die Anarchistische Abendunterhaltung anno 2010, afgelopen zaterdag te gast in Paradox.

Ze hebben al heel wat grote poppodia en festivals afgelopen, maar vanavond geven de heren van Die Anarchistische Abendunterhaltung een gezeten concert in het intieme Paradox. Het is typerend voor de richting die het viertal met het nieuwe album ‘The Shepherd’s Dream’ is ingeslagen. Album- en concertopener ‘A Matter Of Time’ zet direct de weemoedige, minimalistische, naar binnen gekeerde toon die het hele optreden zal kenmerken. Klarinet, accordeon, cello en akoestische bas vertellen na een korte stilte met de nodige subtiliteit een nostalgisch verhaal over een verloren rustiek paradijs. De daaropvolgende stukken weiden verder uit over dat thema, echter zonder een moment saai of repetitief te klinken. Daarvoor zijn deze Antwerpenaren in de loop der jaren namelijk te deskundig geworden in het opbouwen van lange spanningsbogen. Bovendien kent het nieuwe materiaal wel degelijk heftige ogenblikken, bijvoorbeeld tijdens het toepasselijk ontsporende ‘Into The Wild’. Knapper is echter misschien nog wel de manier waarop lyrische afsluiter ‘Visions Of Arcadia (The Final Protest)’ zich langzaam maar zeker ontvouwt en ook zonder woeste uitschieters voortdurend weet te boeien. Gelukkig is het publiek vanavond geduldig en stil genoeg om dergelijke composities ten volle tot hun recht te laten komen en cellist Simon Lenski bedankt het publiek dan ook voor de aandacht en aanwezigheid. Tot slot geeft de groep nog een enkele toegift afkomstig uit het oude repertoire vol drijvende folkritmes en met een fijn anarchistisch einde (dat moet ook wel als je je groep zo noemt natuurlijk – daarvoor was woordvoerder Lenski trouwens ook al tamelijk anarchistisch bezig met zijn verwarde aankondigingen van nummers). Een energiek slotakkoord bij een ingetogen, maar daarom niet minder intense performance.