Terwijl de mussen nog net niet dood van het dak vielen, speelden de drie mannen en twee vrouwen van The Low Frequency in Stereo zonder voorprogramma en op een niet al te enthousiast verlicht podium een wat korte set. In net geen uur boden ze de Bat Cave-bezoekers meerdere zangstemmen, heftige instrumentale gedeelten én in de wind wapperende haren.

Het eerste half uur spreekt de Noorse band uitsluitend met muziek. Gitarist Njål Clementsen heeft een houding alsof hij pas sinds een paar uur weet wat een gitaar is en toevallig een natuurtalent blijkt te zijn. Het oogt alsof hij weinig moeite doet om het door zijn grote handen teer lijkende instrument kundig te bespelen en onderwijl te onderzoeken wat de mogelijkheden van het apparaat zijn. Zeker bij het aanstekelijke Geordie La Forge - waarbij de donkerharige toetseniste Linn Frøkedal met haar vocalen voor meerwaarde zorgt naast de stem van Clementsen - laat hij dan ook niet na te kijken hoe dicht bij de kam er nog muziek uit zijn gitaar te halen is.

Als de immer slag spelende bassist Per Steinar Lie het kalm luisterende publiek vraagt een stap of twee naar voren te komen, wordt hier en masse gehoor aan gegeven. Ten minste, voor zover een man of vijfentwintig massaal iets kan doen. Vervolgens toont de andere toetseniste, de blonde Hanne Andersen, dat ook haar zang (net als die van Frøkedal) een waardevolle toevoeging is aan het meestentijds instrumentale repertoire van de groep. Met lichte wanhoop in haar stem lijkt Andersen (die af en toe ook een gitaar ter hand neemt) in de compositie 'Man Don't Walk' voor te stellen dat de band Tic Tac Toe's grootste hit 'Warum' eens moet coveren.

Nadat Clementsen eenmalig een 12-string-gitaar heeft bespeeld en terwijl de haren van de bevallige  Frøkedal wapperen in de wind van de achter haar gepositioneerde ventilator, volgt 'Starstruck', waarvan de opening sterk aan The Doors doet denken. De Noorse mannen gaan aan het eind van het nummer helemaal lo(o)s op bas, gitaar en drums. Het is altijd weer een genoegen om mannen te zien die zich met jongensachtig genoegen en volwassen verve uitleven op hun instrument.

Na een uur al besluit de band van het vaak in rode gloed en nevel gehulde podium te stappen, maar niet voordat ze het nummer 'Texas Fox' in bijna tergend crescendo hebben laten eindigen. Enkelen zijn verbaasd over het feit dat de band niet meer terugkomt, maar het leeuwendeel van het publiek heeft er vrede mee dat het concert in de loommakende warmte om half elf afgelopen is.