De voorprogramma's waren al erg prettig voor de oren, maar Steve Von Till maakte de avond af zoals het hoort. De eerste woorden die Steve Von Till in zijn mond nam vatte zijn optreden goed samen: "I'm Steve Von Till and this is my spaceship, and I hope to take you with me on my journey". En dat was precies wat het was - een reis in een eenmans ruimteschip. Kwetsbaar tussen de sterren bracht hij zijn droevige en nederige ode aan de vergankelijkheid en de strijd daartegen.

MICROPHONES
Microphonics mag de spits afbijten in de rustige huiskamersfeer die heel de avond in de Bat Cave hangt. Voorover gebogen in zijn stoel, gewapend met slechts een gitaar en een barrage aan effectpedalen dreunt Microphonics haar eerste noot de zaal in. De fundering voor de twintig minuten durende soundscape is gelegd, waarna Microphonics als volleerd architect laag op laag stapelt en een abstract landschap creëert, dat geen seconde verveeld. Microphonics weet feilloos een ruimte te maken waarin de luisteraar kan ronddwalen, vrij om aandacht te verleggen van laag naar laag. Op subtiele wijze worden door het hele nummer lagen toegevoegd, aangepast of weggehaald. Hierdoor is er voldoende afwisseling om de aandacht vast te houden zonder de luisteraar uit zijn trance te halen. Kortom: een knap staaltje drone/soundscaping waar ondergetekende zo in op ging dat hij zelfs niet eens merkte dat de laatste minuten van het optreden Microphonics al van het podium af was en zijn muziek voor zichzelf liet spreken.

AIDAN BAKER
Ook Aidan Baker staat alleen met gitaar en een tafeltje met effecten op het podium. Ook hij maakt drone geinspireerde soundscapes. De angst voor een herhaling van zetten wordt echter snel weerlegd: Baker heeft hele andere plannen voor het publiek. Zijn spel begint kalm en open, maar dit is slechts een lokkertje voor de oren. Als de muzikant eenmaal het vertrouwen van het publiek heeft gewonnen, veranderd de muziek van emotie. Langzaam knijpt hij de compositie dicht. Het geheel wordt geleidelijk aan benauwder, beklemmend en zwaarmoedig. Baker bouwt de intensiteit zo ver op dat je de geruststellende handen van het begin van het nummer nu om je keel kunt voelen, zonder dat je precies kunt zeggen hoe ze daar zijn gekomen. Zonder reserves zwellen de lage tonen door de publiek heen om te eindigen in een dreunende muur aan geluid. Op dat moment zet de Canadees zijn gitaar weg, waarna hij beheerst tussen de kakofonie aan kabels en knopjes de laatste restjes lucht uit het publiek knijpt, zoals het hoort.
 
STEVE VON TILL
Dan is de hoofdact aan de beurt: Steve Von Till / Harvestman. Bij opkomst stelt hij ons voor aan zijn 'spaceship':  het podium met een bonte verzameling aan versterkers en pedalen, en stelt hij de vraag of we met hem mee willen op reis. Helaas gaat de lancering niet zo vlot. Net zoals op Roadburn lijkt Steve Von Till geplaagd te zijn door technische problemen en een gebrek aan balans in volume. Het eerste nummer is hard en druk qua opzet. Door alle probleempjes klinkt het hierdoor slordig, hoewel de intentie er nog wel uit te halen is. Gelukkig blijft de schade beperkt tot het eerste nummer, de rest van de set is een aaneenschakeling van pareltjes zoals we van Steve Von Till kunnen verwachten. Waar het eerste nummer hard en druk is, speelt hij de rest van het optreden minimalistische nummers.

Hier komt Steve Von Till volledig tot zijn recht. Hij verstaat de kunst van het kleine maar krachtige gitaarspel goed en zijn krakende stem draagt zijn thema's over vergankelijkheid tot een hoger plan. De nummers voelen als een wandeling door een open en genadeloze ruimte waar hij nederig maar zonder twijfel zijn droevige inzichten overbrengt naar het publiek. Het laatste nummer is weer andere koek. Het ruimteschip wat de hele weg rustig door de ruimte zweefde gaat nu op oorlogspad. Onheilspellend en opzwepend worden het eerste riff door het looppedaal gehaald. Wat volgt is een krachtspel waar Steve Von Till niets ontzeggend over het publiek heen ploegt en opbouwt naar een gevoel van alles omvattende woede. Het optreden eindigt dan ook in een verwrongen chaos van geluiden die het publiek door hun strot gedrukt krijgt, maar daar lijkt niemand moeite mee te hebben.

Gedurende het optreden van Steve Von Till valt een praktisch probleem van een eenmansband al snel op. Soms moet hij van gitaargeluid wisselen, waardoor het nummer even kort breekt. Hoewel dit als storend kan worden ervaren, kan men het ook op een andere manier bekijken: als een kwetsbaarheid die Steve Von Till niet uit de weg gaat. In tegendeel: ontspannen en geconcentreerd neemt hij de tijd om zijn nummers weg te zetten. Op momenten dat er kleine schoonheidsfoutjes worden gemaakt, worden deze door hem geaccepteerd in plaats van weggemoffeld. Deze kwetsbaarheid en oprechtheid voegde een extra dimensie toe aan de beleving van de muziek en de sfeer in de Bat Cave, wat het geheel een memorabel optreden maakt.