Voor een warme, volle en vooral ook enthousiaste zaal wisten de befaamde kruidenspecialisten uit Californië afgelopen woensdag nog steeds gemakkelijk te overtuigen. Dat kon eigenlijk ook niet anders met zoveel klassiek wiethop materiaal op de setlist, sporadisch aangevuld met prettig divers klinkend werk van verse schijf 'Rise Up'.

FRESKU
Eindhovenaar Fresku heeft vanavond de eer de aftrap te verzorgen voor het Amerikaanse hiphop instituut. Hijzelf heeft daar begrijpelijkerwijs veel zin in en een kleine schare van merendeels jonge bewonderaars duidelijk ook, maar daarmee zijn de grenzen van het enthousiasme wel bereikt. De grote zaal is halfleeg en ondanks herhaalde oproepen van de rapper aan het achterste deel van het publiek om naar voren te komen, blijven de meeste oudere aanwezigen afwachtend. Om Fresku's kunsten op waarde te kunnen schatten, moet je dan ook wel erg jeugdig (in ieder geval van hart) zijn. De teksten die hij samen met zijn kompaan kundig over het publiek uitspuwt zijn, voor zover je ze zo snel kunt verstaan, zonder twijfel sympathiek en oprecht, maar lijken toch eerder op hun plek in de plaatselijke jeugdsoos dan op het hoofdpodium van 013. Een hartverwarmend, maar nogal vreemd begin van de avond.

CYPRESS HILL
Vlak voor aanvang van het hoofdprogramma stroomt de zaal vervolgens stevig vol en als de mannen van Cypress Hill dan direct met een overdaad aan materiaal van de eerste paar albums starten, zit de sfeer er meteen goed in. Naast oudjes als ‘How I Could Just Kill A Man’ doen vooral de overbekende nummers van de ‘Black Sunday’ plaat het erg goed bij het publiek, dat vaak massaal de handjes de lucht in steekt. De lome en zware beats die dit werk kenmerken, zorgen in combinatie met het nasale stemgeluid van B Real en de meer traditioneel klinkende raps van Sen Dog voor die aangenaam vage stemming, die de door dit combo veelbezongen plantjes ook opwekken. Nou hij toch in Nederland is, kan meneer Real het trouwens niet nalaten bij ‘I Wanna Get High’ meteen een stevige toeter op te steken, wat veel navolging vindt bij het publiek.

Van het recente ‘Rise Up’ album wordt deze avond, ondanks de onmiskenbaar daarop geënte podiumaankleding, opvallend weinig gespeeld. De paar stukken die wel de revue passeren, beslaan stilistisch gezien een veel groter gebied dan de vertraagde en verdraaide funk waaraan de groep haar faam ontleent, soms zelfs in hetzelfde nummer. Zo versmelten Latino muziek en een Crosby, Stills & Nash sample in het zomerse ‘Armada Latina’. De aanwezigheid van een watervlugge percussionist en draaitafel DJ, die incidenteel indrukwekkende duels met elkaar aangaan, pepert de muziek nog verder. Het drietal toegiften ‘I Ain’t Goin’ Out Like That’, ‘Rise Up’ (dat door de studiobijdrage van Tom Morello verdomd veel weg heeft van Rage Against The Machine) en ‘(Rock) Superstar’ zorgen uiteindelijk voor een heftig en uitgelaten slot van deze relaxte maar intense bijeenkomst, die welbeschouwd in geen beter klimaat had kunnen plaatsvinden. Volgende zomer weer?