Muziekpodium Paradox had zich moeilijk een betere start van het jaar kunnen wensen. Onder leiding van vrolijk en veelzijdig gitarist Anton Goudsmit gaf het virtuoze kwartet The Ploctones daar afgelopen vrijdag een springerig, genre-overstijgend concert voor een stijf uitverkochte zaal.

KIKKER
Het wil wel eens voorkomen dat een medeschepsel van de menselijke soort je onwillekeurig direct aan een bepaald dier doet denken. Zo roept Anton Goudsmit, de muzikale hoofdpersoon van deze avond, steevast de sterke herinnering aan een kikker op bij bovengetekende. Hoewel dat vanzelfsprekend een hoogstpersoonlijke associatie is, vermeldt uw verslaggever het toch maar, omdat deze karakterisering ook heel goed van toepassing lijkt op de muziek die deze fijne snarenplukker met The Ploctones maakt. Die springt namelijk ook heel soepel en rap van de ene genrehoek naar de andere, waarbij de luisteraar zich regelmatig in vrolijke verbijstering kan afvragen hoe men hier nu weer terecht is gekomen.

De nummers lopen onderling stilistisch sterk uiteen: van harde funk naar ingetogen jazzballades en van ruige, elementaire rock naar zwoele en complexe latin. Maar ook binnen composities verrast Goudsmit het publiek graag door zonder waarschuwing over te schakelen van subtiel jazzgetokkel naar wild gitaargeraas en dan weer terug, alsof er niets gebeurd is.

GROEPSGEVOEL
Natuurlijk ligt de kracht van The Ploctones niet alleen in het speelse gitaargefröbel van haar liedsmid. In het rockende 050, een muzikale ode aan de stad Groningen en titelnummer van het laatste Ploctones-album, krijgen bassist Jeroen Vierdag en drummer Martijn Vink bijvoorbeeld volop gelegenheid om hun hechtheid als ritmesectie en hun individueel soleervermogen te demonsteren. Tenorsaxofonist en incidenteel fluitist Efraïm Trujillo weet in het lyrische duet Ernesto (een dubbele hommage aan cellist Ernst Reijseger en een stamkroegmaat van Goudsmit) zijn open speelstijl met maximaal effect te benutten.

Bovenal is dit een echte band met een sterk groepsgevoel: collectief uitbundig op het uitgelaten, warmbloedige Muchacho, en direct daarna weer superstrak in het heftige funkstuk dat als toegift gespeeld wordt – en altijd met een warm gevoel voor humor. Vandaar die massaal in de oren gepropte vingers bij het publiek na afloop van het tweetal vanavond gespeelde sets: verzoekje van de band voor het fotomoment, geintje voor op de cover van het nieuwe album.